CABARET VOLTAIRE ( ASÍ COMEZA A NOVELA)
Os hoteis son todos idénticos agora. As cidades imítanse entre elas. ¿Quen diferencia un hotel doutro senón o idioma que fala o recepcionista? ¿Quen distingue entre dúas avenidas de diferentes localidades sen valerse dos letreiros? Antes as árbores brillaban de singularidade, pero a moda de prantar xermolos de ámbitos alleos confundiu todo. Consecuencias da modernidade. Soamente van tres décadas deste século XX; cando remate, os humanos se verán empurrados contra as estremeiras das urbes para saberen en que país se achan; aló poderán informarse identificando os bosques ou as valiñas ou o gando que pace. Nas concentracións urbanas todo é semellante xa. Mesmo nos hoteis, concretando nun ámbito íntimo, malia que esa sexa unha intimidade alugada por unhas xornadas.
K sabe, cando menos, que se acha nun lugar do mundo no que vai frío na invernía porque hai un radiador colgado nunhas das paredes brancas. Abóndalle con botar unha ollada á habitación na que acordara. Esquece aposta as súas roupas deitadas á vaiche boa sobre o moqueta pelada, esquece a botella de xenebra enrolada pola perneira dos seus pantalóns xunto á porta do baño. A cama grandeira con roupas brancas enrugadas formando serras sen goladas e definindo caeiras deformadas en pregues sobre un colchón suxeito por un somier de madeira escura; unha mesa de noite cunha pata cotena e unha portela relada polo uso, que non volverá pechar porque ficou desvencixada; unha xerra con asa pousada nunha palangana, un conxunto de remota utilidade porque a peza conta con baño individual. Nese espazo lavadoiro hai azulexos dun verde esvaecido, como aproveitados doutro edificio. A bañeira está pensada con solidariedade para os seus usuarios se sentiren ananos e hai un ronsel de óxido baixo a billa cos mandos que levan as letras F e C. Esas letras poderían ser un indicio dun idioma occidental, pero a K pouco se lle apetece facer arestora un encrucillado. Unha taza de báter que cheira e soa coma o corredor de acceso á sala central do Inferno. Sobre o lavabo de forma rectangular, un armario dotado dun espello no que debe mirarse a cara por partes porque a falta de ventilación colaborou coa humidade para que medrase o mofo en varios anacos.