Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
9 novembre 2005

CABARET VOLTAIRE ( ASÍ COMEZA A NOVELA)

Os hoteis son todos idénticos agora. As cidades imítanse entre elas. ¿Quen diferencia un hotel doutro senón o idioma que fala o recepcionista? ¿Quen distingue entre dúas avenidas de diferentes localidades sen valerse dos letreiros? Antes as árbores brillaban de singularidade, pero a moda de prantar xermolos de ámbitos alleos confundiu todo. Consecuencias da modernidade. Soamente van tres décadas deste século XX; cando remate, os humanos se verán empurrados contra as estremeiras das urbes para saberen en que país se achan; aló poderán informarse identificando os bosques ou as valiñas ou o gando que pace. Nas concentracións urbanas todo é semellante xa. Mesmo nos hoteis, concretando nun ámbito íntimo, malia que esa sexa unha intimidade alugada por unhas xornadas.

K sabe, cando menos, que se acha nun lugar do mundo no que vai frío na invernía porque hai un radiador colgado nunhas das paredes brancas. Abóndalle con botar unha ollada á habitación na que acordara. Esquece aposta as súas roupas deitadas á vaiche boa sobre o moqueta pelada, esquece a botella de xenebra enrolada pola perneira dos seus pantalóns xunto á porta do baño. A cama grandeira con roupas brancas enrugadas formando serras sen goladas e definindo caeiras deformadas en pregues sobre un colchón suxeito por un somier de madeira escura; unha mesa de noite cunha pata cotena e unha portela relada polo uso, que non volverá pechar porque ficou desvencixada; unha xerra con asa pousada nunha palangana, un conxunto de remota utilidade porque a peza conta con baño individual. Nese espazo lavadoiro hai azulexos dun verde esvaecido, como aproveitados doutro edificio. A bañeira está pensada con solidariedade para os seus usuarios se sentiren ananos e hai un ronsel de óxido baixo a billa cos mandos que levan as letras F e C. Esas letras poderían ser un indicio dun idioma occidental, pero a K pouco se lle apetece facer arestora un encrucillado. Unha taza de báter que cheira e soa coma o corredor de acceso á sala central do Inferno. Sobre o lavabo de forma rectangular, un armario dotado dun espello no que debe mirarse a cara por partes porque a falta de ventilación colaborou coa humidade para que medrase o mofo en varios anacos.

Publicité
Publicité
Commentaires
J
Non se me asuste, Martin; ten unhas 170, pero os lectores que o soliciten neste blog recibirán de valde un resumo e unha biblia de personaxes.
Répondre
M
E cantas páxinas ten, por un casual? Dígoo porque a min os libros que pasan de cen empezan a darme algo de medo...
Répondre
S
Señora Fiaño: Vostede que tanto se preocupa pola lingua, sabía que "encetar" só se emprega para cousas materiais: "encetar un queixo", "un pan", etc. Oun tamén facerse unha ferida: "Os zapatos encetáronnlle o pé".<br /> En canto ao estilo, Sr. Jaureguizar, non se pode fuxir del. Cadaquén ten o que ten. O que pasa é que a algúns fóxelles o estilo. Aquelo de: "La cultura me persigue pero no consigue alcanzarme". Vostede ten, como non, o seu estilo. Moito me parece que vostede lle chama estilo a outra cousa. Moito me gustaría que nolo explicase. Parabéns polo seu blog.
Répondre
J
Levamos 29 comentarios. Andaba preocupado con se o paso dun bar a un cabaret causara unha perda de clientela, pero comprobo que a esta ronda apuntáronseme todos. Xa vexo que temos que volver aos temas de sempre para que me deixen algo de caixa coas súas consumicións. Xa llelo dixen, pero reitero: Alles wilkommen! Sexan todos benvidos e espero que sigan facéndonos saber que están aí.
Répondre
F
Da gusto ver outra vez o bar ateigado e a volta de vellos amigos.<br /> pero UMBRAL non dixera que o estilo morrera?
Répondre
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité