CABARET VOLTAIRE. 02

O pianista, que imitaba un cadáver polo físico enxoito e esluído e un neno pola enerxía emocionada coa que interpretaba, anunciou unha nova actuación cun fraseo identificable do seu instrumento. O enxeñeiro, que estaba de cara á parede, mirou ao camareiro desaparecer. Logo, Kurtz sentiu un batuxar e virou a cabeza porque ese son acuático resultaba inusitado nun cabaret. A un lado do escenario, case que entre sombras, había un gran tanque de cristal cheo de auga que lle pasara inadvertido, como lle ocorrería a calquera que entrase aló por vez primeira; semellaba que os propietarios do cabaret entendesen que contiña algo tan vergoñento ou algo tan especial que habería de reservalo nun espectáculo paralelo para connaisseurs. A iluminación intensa e cambiante do escenario e o movemento que se desenvolvera en todo o seu longo durante a actuación dos clones de Marlene Dietrich contrastaba cos fachos sobrios que alumeaban agora cara a pisciniña, nunha luz tamizada polo líquido.

Era un estanque de cristal. Wilhem Kurtz observou un corpo que esvaraba entre as augas e achegouse. Parecía unha muller espida dende a cintura á cabeza e asemade un gran peixe pola cola escamada dende a cintura aos pés. Deixou transcorrer un intre mirando para ela ata que puido concretar unha cara humana e non mariña naquel ser, algo que supuxo porque unha melena longa envolvíalle a faciana a xeito de alga. As guedellas esvaraban entre as augas do tanque polos movementos rápidos da serea, deixándose caer lentamente nos intres nos que cesaban.

Comments

[jaureguizar]

Polo de agora casei unha vez, hai doce anos e a cousa segue marchando de quitados os celos que a miña muller ten ciumes do tempo que lle quita a literatura (eu xa lle advertira ao primeiro de que había 'outra' na miña vida). O que me incomodou de Musgallo non é a crítica, que debo aturar inevitablemente porque para iso asinei o libro unha vez publicado, senón a crueldade gratuíta. Pero sigan, sigan criticando; un está aquí para aprender.

[Goretti Fiaño]

Tamén pasei por aí. A verdade é que sempre hai que nos gañe a todo. Confío nos filologos das editoriais, por suposto. É un parecer. Pero, ben, eu decidín non falar máis das novelas dos demais. Todos temos limitacións.

[brautigan]

estiven lendo o seu intercambio de pareceres cos siareiros do bar de mareaberta. non podo crer que de veras lle guste iso de "baixar á area" para debatir sobre a súa obra. (non sei cántas veces estaría vostede casado; esa musgallo parecía a súa ex).

[jaureguizar]

Sinto ser reiterativo e repetirme, Goretti, pero non ten de que desculparse. Se publico un texto na rede é porque asumo que se me vai criticar. Sei que ás veces fago comentarios sobre os seus comentarios e non debera facelos. Neste caso, quixen deixar patente que os textos publicados pertencen a unha versión que logo cambia moito, pero máis que nada porque vostedes non pensen que Galaxia carece de correctores ou que eu non me molesto en revisar o que se publica.

[Goretti Fiaño]

Mirade, eu xa sei que cando falo de un libro, ás veces, saco a miña lingua bífida, pero é un defecto. Dixen o que opinaba. Cunqueiro encantame con seus excesos. Ser perfecto é moi aburrido, prefiro un escritor en estado puro. E non me disgustan tanto esas cousas, só certas repeticións, as cales quizais entorpecen a lectura, pero ante unha boa trama calo a boca. Ben, eu dende logo agardo pola novela con entusiasmo.

E pido disculpas, Santiago. Xa dixen que non son quen de aconsellar. Foi unha suxerencia.