OS CINCO DEDOS DE ALICIA

"Érase unha vez un país chamado Galiza no que había unha lingua de seu e mesmo escritores que contaban, poetizaban e reflexionaban nesa lingua de seu. Nese país, había uns editores que negociaban os contratos de edición con todos os autores; si, con todos, ata con aqueles rapaciños inéditos que desesperaban por publicar. Porque nese país negociábase; si, acordábase libremente a cesión de dereitos a todas as linguas, a entrega da exclusividade por períodos de quince anos, as porcentaxes dun 7 ou un 8 por cento sobre as vendas. Ao cabo, e pasado un tempo, o editor notificaba ao autor os libros que vendera e lle entregaba a súa porcentaxe correspondente, no caso de habela".

Lido o conto, Alicia pechou o libro Alicia no Sistema Literario Galego. Logo cerrou os ollos e pensou nas editoras das que cobrou, empezou a pensar nas editoras que asinan contratos xustos, con cinco anos de exclusividade, cun dez por cento de dereitos; pensou nas empresas que notifican os beneficios e mesmo os pagan. Empezou a contar cos dedos da man: unha grande, outra grande, outra menos grande: Alicia tiña unha man moi estraña, con só cinco dedos. E aínda excusou de contar na outra. Imaxinou, xa que logo, que a Consellaría de Cultura non entregaba subvencións ás editoras que non cumprían cos autores, como lles acontece os empresarios que non cumpren cos traballadores. Desbotou o soño, era demasiado progresista.

Marchou dar un paseo polo país para reflexionar sobre a razón de que os que cumpren dean a cara polos que non respectan os contratos.

Comments

[salsa]

Totalmente de acordo co da prensa. E, por suposto que é lamentable que titulados en xornalismo cobren soldos de miseria.

[venres]

Os xornais serán empresas solventes pero poderían comezar por pagar dignamente ós seus empregados. Non digamos xa noutros medios de comunicación non impresos.

[xaquín]

É certo que, salvo as que todos sabemos, as editoriais galegas non pagan dereitos. Como atenuante (que non xustificación) a ese comportamento haberá que dicir que as vendas de libros en galego son, en xeral, moi cativas. Polo tanto, falamos de cantidades moi pequenas que máis ca facer rico ao editor (que non o van facer) apenas serven para darlle un pouco máis de vida ao proxecto editorial, sempre en condicións económicas difíciles. Moito máis grave me parece o caso dos xornais. Porque moitos escritores colaboran nos xornais a cambio de nada. Poñen o seu talento, traballan con disciplina semanal e nin sequera lles dan un contrato verbal ou escrito que lle prometa unha contraprestación. Parece que os empresarios dos nosos medios consideran natural que con que o autor dun artigo de opinión vexa o seu nome no xornal xa está suficientemente pagado. Moi grave. Porque que eu saiba, os xornais galegos venden miles de exemplares, son empresas economicamente solventes e obteñen beneficios, á parte de subvencións. Por que ninguén di nada desta outra realidade?

[jaureguizar]

Salsa, todos os comentarios son ben acaídos en calquera sitio porque se trata de debatermos e de divertirnos.
¿Así que acha un poeta dentro de min? Pois estará, pero dende logo non é que eu o alimente con lecturas de poesía. Grazas, como non,por lerme.

[salsa]

Así que vostede, Sr. Jaureguizar, non gosta da poesía? Pois recoméndolle que lea "Nun intre feliz" dun homónimo seu, na Maré de "Galicia Hoxe". Terá que lle reclamar que usase o seu nome porque ese si gosta da poesía, evidentemente.
Perdoe que faga esta saída de tema (Dereitos de autor), mais non sei onde poñelo...