O escritor peruano Santiago Roncagliolo, de 31 anos e residente en Barcelona, gañou o Premio Alfaguara de Novela con Abril vermello, unha historia ambientada nos últimos 25 anos de Perú e que fala da influencia da violencia na vida da xente. Insisten en resucitar o Boom, pero para iso precisan de talento.
Commentaires sur PREMIO ALFAGUARA PARA SANTIAGO ROCANGLIOLO
- Por se non o vichesSaíu onte en El Correo Gallego. Póñocha por se non a viches. De nada.
NOVELA
Unha pescuda identitaria. Por Francisco Martínez Bouzas
Francisco Martínez Bouzas
Con Cabaret Voltaire, un dos últimos títulos da colección Literaria de Editorial Galaxia, obtivo Santiago Jaureguizar a XVII edición do Premio Manuel García Barros do Concello da Estrada. O escritor bilbaíno, hoxe asentado definitivamente no noso idioma, é autor dunha obra extensa e moi persoal na que o lector, por moi neófito que sexa, pode decatarse dunha clara evolución tanto nas formas como nas temáticas, aínda que na actual escrita de Jaureguizar sigan en pé certas interrogantes que xa no seu día nos transmitían as arroutadas e as trallas bravas da súa literatura bravú.Sen a vestimenta formal do movemento bravú, na narrativa que nos últimos anos nos vén ofrecendo o escritor, hai boas doses de actitude irreverente e fervenzas de ironía e parodia. Pero tamén boas historias, ben contadas, correctamente estruturadas, con personaxes ben cicelados, con coidadosas ambientacións e, sobre todo, cunha clara prevalencia da narratividade. O tema de fondo de Cabaret Voltaire é sen lugar a dúbidas unha pescuda identitaria. O personaxe principal, K, ao longo de todo o relato, mais en especial na primeira parte, trata de rehabilitar a súa identidade. Sairá das súas brétemas identitarias a través dunha historia de amor, con pinceladas de novela negra, e da súa parodia, que atravesa o noso pasado europeo desde a chegada dos nazis ao poder ata o choque de culturas de comezos do século XXI. O mesmo escritor sintetiza así a trama novelesca: "Nos anos 30, Ribadeo era un porto dende o que saían mercantes para portos de Holanda, Alemaña e países nórdicos. Nesa altura, un home acorda nunha habitación dun hotel ribadense sendo incapaz de determinar a súa identidade. Vagando pola vila descobre que é un enxeñeiro chegado para controlar o tráfico do peirao. Ou iso pensa, porque máis tarde é informado da súa orixe francesa e non tarda en ser coñecedor de que é un axente dos servizos de intelixencia rusos que ten a encomenda de evitar que os nazis envíen a Berlín unha valiosa peza castrexa. Pouco tarda en saber que chegou a Ribadeo por encarga da espionaxe inglesa. No local nocturno Cabaret Voltaire de Ribadeo coñece unha peculiar serea que ofrece un espectáculo bailando nun tanque de auga, coa que empeza unha relación amorosa. Xuntos emprenden unha fuxida que os conduce a Berlín no que se está facendo forte o Partido Nacionalsocialista Alemán. Alí viven durante tres décadas ata que o muro acaba afastándoos". Setenta anos despois a parella regresa a Ribadeo e evoca os intres cruciais desta pescuda identitaria nun tempo pouco propicio e salferido polos inmensos trebón de barbarie que sacudiron o século XX.
O escritor desenvolve a trama con oficio e mestría e sen que o seu desenvolvemento perda interese, malia que certas preguntas non obteñan resposta. O inquérito identitario fica sen contestación porque no fondo non a pode ter, xa que as identidades son en definitiva froitos da nosa historia persoal, daqueles episodios nos que fomos actores, espectadores ou vítimas.
Tamén en Cabaret Voltaire Jaureguizar segue fiel á súa vocación de novelista, diferente da de prosista. A parodia, a ironía e certo fragmentarismo que o lector atopará de xeito abondo na novela, non son enfeites sobexos no relato, senón elementos valiosos nos que tamén se alicerza este Cabaret Voltaire, que é sen dúbida unha boa novela, agás para aqueles que fan as súas valoracións desde fóra da literatura.
domingo, 26 de febrero de 2006, 00:00 - Jaureguízar, ponme malo esa teima súa de restar valor aos méritos dos demais de xeito arpiorístico, sen conceder o beneficio da dúbida a eses dos que fai escarnio.
Tamén non me agrada o xeio bilioso co que fala dos concursos que gañan os outros no entanto considera inmaculados os que vostede gaña.
Nin me fai gracia o seu fretar as mans de Tío Xilito ao recibiren as súas obras críticas positivas.
Por outra banda, veño de rematar o Cabaret Voltaire. Gustoume. Paseino ben léndoa.
Parabens por ela.
Mágoa de home acochado no escritor. - Ababoro, non creo que me lese nada negativo dun premio concedido na Galiza; agás que non me parece axeitado que o Pen premie a Isabel Allende. Cónstame que os premios que se conceden no noso país son limpos, cunha única excepción. E sexa consciente de que acredito na honradez dos moitos concursos aos que concorro todos os anos e non gaño e dos moitos nos que nin sequera quedo como finalista.
Canto os premios españois, polo que sei, o Nadal non ten chata. Sobre o resto dos grandes, pode vostede preguntar a alguén que coñeza ese sistema literario. Teño amigos aos que nin lles abriron os libros a concurso.
Freto as mans a conciencia coas críticas positivas porque son moitas as descalifiacións crueis e pseudónimas que aturo todos os días na rede. Perdoe se resulto soberbio, mais agradezo que teña en conta o contexto á hora de xuzgarme.
Dei as grazas a Rakel por indicarme unha crítica que non vira. Quero pensar que non lle pasou pola cabeza que eu son Rakel e publiquei esa crítica. A miña egocentria é grande, pero non abasta ese extremo. E non uso alcumes nin personaxes.
Agradézolle, Ababoro, a lectura do meu libro e máis que manifestase que lle gustou, malia o que pensa sobre min. Paréceme moi honesto distinguir obra de autor. - Un ocupado e unha ociosaEnvieille o comentario porque como di que é un home moi ocupado, pensei que quizais non o vira. Andaba eu ociosa pola rede adiante e topei coa crítica no Correo. De inmediato ocurríuse enviarllo, para facerlle doce o almorzo.
Este Jaure coido que non é mal rapaz. Un tanto acelerado, iso si, con moitas gañas desaforadas de ter éxito, un tanto con mal humor e excesivamente seriote ás veces, en ocasións un tanto envexoso, pero moi bo rapaz no fondo: é humano, demasiado humano.
O bo que ten, e non coma outros, é que non agacha a súa ambición, e está no seu dereito a ser ambicioso sempre e cando o curre (como parece que o fai) e non trate de vivir do conto(como fan tantos).
A min cáeme ben, aínda que ás veces danme gañas de darlle uns cachetes ou un turrón de orellas. - Ambición lexítimaGusto das persoas que se toman en serio a súa propia e lexítima ambición, que a traballan, que se esforzan, que se erguen dos golpes e seguen andando, que se trabucan, que inevitablemente son arbritarios moitas veces, que se queren superar, que van coa "súa" verdade sen complexos, que queren ser o máis consecuentes posibles, que queren conseguir un status a costa de esforzo e de sacrificio, non polo conto e o "mariconeo".
Tal vez porque unha carece de ambición, podo contemplar, en plan zen, quen se aproxima a este modelo. Polo que parece, Jaure entraría, grosso modo, nesta categoría, e por iso caeme ben. Prometo que, cando remate as miñas lecturas programadas, lerlle "Cabaret Voltaire", aló contra abril, o mes máis cruel, xa o dixo o poeta. - Lexítima vaidade, taménE bastante vaidoso, engadiría.
E qué pasa: a vaidade é un trazo da personalidade que a algúns lles acae ben; e a outros como unha patada no cú: máis que vaidosos o que son é tontos de remate. A Jaure non lle presta mal o traxe da vaidade (mellor que as camisetas), e isto algúns non o poden soportar, é superior ás súas forzas. De aí a tírria dos abandeirados do reino da mediocridade, do rebaño de bois mansos.
(A vaidade de ceder á tentación de dicir que o retrato é axeitado vai facer que algúns segan a pensar, xa para sempre, que somos a mesma persoa. Pero non.) - Augafestas, ho!Que es un augafestas, Leiras Burrado, que es un augafestas!
Agora que o Jaure e máis eu estamos tendo un "idilio virtual" (a ver canto dura: até que o mosquee!), ves ti a chafalo.
Es un incordio, ho, es un cognazo de non te menees. Enténdeo ben: que non penso ser túa de ningunha maneira, vello verderolo!
Por certo que veño de fóra cunha copa de máis e voume para a cama, que mañá hai que erguerse cedo. Moi boas noites. - Nunca pensaría que puidera estar dacordo co Leiras, perdón Lerias, nalgo,pero o certo é que de tan conmovodoramente favorecedoras as críticas de rakel resultan sospeitosas; o jaure é encantadoramente ambicioso, vaidoso e ata envexoso... E depois a transcripción literal da crítica tamén favorable, en fin, jaure, se rakel non é un rasgo de esquizofrenia seu, debería tratar de casar con ela, non atopará unha fan mellor.
Despois, non sei se egocentria é unha licencia poética do anti-poético jaure, en todo caso, dicirlle modestamente que a forma axeitada sería egolatría, ou, como vostede parece querer referir, egocentrismo.
Un saúdo da horda. - Cirano, vou ser prosma xa que vostedes o son: non uso seudónimos nin personaxes, nin me travisto con alcumes. Canto a Rakel, teño as miñas sospeitas sobre quen é e tiran cara a alguén que viña moito polo cabaret con aspecto feminino e deixou de vir. Non son o primeiro en sinalar nesa dirección. De todos os xeitos, prefiro seguir no espazo das suposicións, non quitemos encanto ao xogo.
- Outra... no millo!Outra... no millo!
Agora ven o Ciranoo coas súas sospeitas, orixinal que é el.
O que pasa é que moitos sodes uns envexosos, non tedes fans, nin admiradores/as, nin nada. Pasades grisallos polo bares, polas aulas, polos cinemas, ningun/ha vos mira, ningun/ha vos valora, ningun/ha vos desexa. Non tedes graza, nin chispa, nin talento. Sodes uns aburridos, uns muermos, uns acomodaticios. Por iso vides a este antro a ver se pillades algo, e o único que pillades é un rebote cando o máis macarra se levanta a rapaza, quedando coa boca aberta e preguntándovos inutilmente: por que non eu, por que non eu... - macarra noNon acostumo a envexar aos macarras polas mulleres que se levan, Rakel, creo que non competimos pola mesma franxa de mercado exactamente. Tampouco lles envexo a moto, para que te fagas unha idea da variedade de preferencias que existe entre os homes a pesar dos teus preconceitos de paleo-feminista. E tampouco lle envexarei a jaure o teu fervor leitor. Concédolle a presunción de inocencia ao dono do bar, é posible probable que rakel teña existencia propia animada e racional.
Un saúdo a todos. - A un integrante du comité de selección para un premio recomendárolle que non se molestase en ler os orixinais "porque xa temos gañador". Logo, gañouno alguén de moita sona. E, como dicían no 'Un, dos, tres', ata aquí podo ler. Omito o resto porque non teño máis probas que ese comentario. Canto o resto dos galardóns galegos, participei en varios como xurado e nunca me fixeron a máis mínima suxestión.
- É ben triste. Se algo debe ser libre é a literatura. Paréceme de grande responsabilidade formar parte dun xurado e xogar co traballo e as ilusións da xente. Aí non pode aparecer nada máis que a obra, espida. Para iso son os lemas. Xa se sabe que, de coñecer os autores, todos ante a dúbida nos decantamos pola auréola.
Comprendo que non dea máis datos. Graciñas. - Brautigan, o seu comentario sobre os gustos dos xurados paréceme atinado. Sendo xurado, téñome quedado quedado só en defensa de libros que eu entendía axeitados aos tempos e visto como se premiaban historias caducas entre o guerracivilismo progre e o saudadismo nacionalpopular. Ás veces é triste, si.
Nouveau commentaire
Coñecías xa o autor para ditaminar que non ten talento?
Por certo, que non te mollaches dando a túa opinión sobre Isabel Allende.