FÍOS ESCARLATA

O pasado venres ía dende a Lugo a Ribadeo pola estrada da Meira a medianoite. A lúa alumeaba con intención. No alto do Marco de Álvare albisquei un pivote de bandas laranxas e brancas na beiravía. Tras del, un Nissan coas luces acesas. Dous chaleques de intensidade verde fuorescente estaban fóra. Un deles movía os brazos sobre a raia discontinua para ordear a circulación e o outro informaba pola radio. Os condutores amainaban a presión sobre o acelerador e miraban. Un garañón estaba deitado sobre o asfalto. O seu ventre marrón inchara. Fíos escarlata manchábanlle os fuciños por vez derradeira.

Comments

[Jaureguizar]

Cesare, estouno pensando, mais non o vou dicir
;-)

Almiral, as novas son sempre benvidas nesta casa.

[Cesare]

Ía dicirlle que é un post fabuloso, pero vai pensar que é un auto-afago. ;)

[almiral mouchez]

Señor Jaureguizar, como eu non teño blog nin nada diso, voume tomar a liberdade de acollerme á súa hospitalidade para facer hoxe, desde aquí, unha emocionada lembranza de Manuel María.

Grazas por abrirme as portas.

O seu amigo,

Almiral

[flocon de neige]

Carafio!!! un chisco da nova literacidade electrónica da que tanto fala Brétemas neste bar. Estou marabillado meu benquerido dono do bar.

[Jaureguizar]

Todo un afago, Brautigan; mais xa me gustaría a min escribir comentarios como os de Cesare. 'As túas balas' ten unha espontaneidade inimitable.