Luísa mudou de prefixo, que escribiría o exiliado. Di que é inqueda, que precisa de cambios. Eu creo que esta volta débese a outra cuestión, que eu entendo e comparto.
Commentaires sur OS MOTIVOS DE LUÍSA
- Vai na procura de horizontes máis abertos. Voltou a Santiago e non lle gustou o que viu. Non quixo participar da endogamía latente. Normal... normal, premiado Jaure.
- non é para menosDas facultades de filoloxía de galiza e do pen clube saen sempre os escollidos de deus para participar en canta mesa redonda, conferencia, tertulia ou recital de poesía PAGADO hai en todo o país... Aínda que sexan petardos, poetas por ir de algo co que ligar coas mozas, e non leven nin a charla preparada.Para recitar un poema malo e cobrar ben abonda con poñer cara de estreñido estilo poeta dos 80. Van a jalar e a cobrar. e claro que non queren repartir os cartos con Luisa.
- sobre o canom e os direitos de autorConsidero de rigor pôr no seu conhecimento o texto ao que pode acceder desde o enlaço.
Um atento saúdo!
http://www.galizalivre.org/index.php?option=com_content&task=view&id=258&Itemid=35. - Son un lector, digamos que pasivo, do seu blog. O convidado que sempre pide auga e non fuma ou fuma demais. Un tipo que adoita escoitar e calar, e ó que ás veces lle dá a arroutada de pedir un wiskhy dobre e bebelo dun grolo. Escríbolle agora porque dende hai un tempo, ó meu ver, abusa vostede un pouco do hipervínculo, como se non se atrevese a poñer en palabras propias o que quer dicir de verdade. Intúo certa ironía, ou unha prudente intención de non dicir máis do debido “por se acaso”, coma neste comentario sobre Luísa Castro. Aínda que xa o advertín noutras súas opinións anteriores.
Pregúntome por que vostede, que nunca se agochou detrás do anonimato e sempre dixo o que lle pareceu oportuno sen autocensurarse, bota man deste recurso tan parvo, tan insoportablemente molesto como é o de converter en palabras activas, eludindo unha implicación valente e persoal (ou iso é o que eu penso: que está evitando implicarse directamente e que os lectores do seu blog fagamos a lectura que, a fin e o cabo, vostede pretende que fagamos mentres lava as mans) , certas referencias a autores/autoras que teñen case sempre máis repercusión da que as súas obras merecen. A repercusión inmerecida, cando se repite sistemáticamente, convértese nun caso de malos tratos ós lectores. Pero non lle quería falar hoxe a vostede diso, da cantidade de lectores que a promoción literaria de obras insufribles (que non teñen un prezo inferior ós quince euros) asasinou impunemente.
Non entrei hoxe na súa tertulia virtual para criticar a Luísa Castro. Non me preocupa o éxito nin o fracaso de Luísa Castro: considero que todo autor, na súa traxectoria creativa, pode levantar magníficos edificios e construír despois choupanas con ladrillo e uralita pola razón que sexa. E tanto a obra máis marabillosa como o refugallo literario máis triste, estou seguro, conteñen unha parte da dor ou da ambición do seu autor. Non quero falar de Luísa Castro, unha escritora que admiro porque dela son algúns dos mellores poemas escritos na historia da literatura galega.
Só, con todo o respecto posible, lle pregunto a vostede por que ultimamente (poida que sexa un lector pouco intelixente) elude a súa opinión persoal e a disimula detrás de palabras activas. Desas que hai que premer para conseguir enterder o que pretende dicirnos.
Con todos os meus respectos, á parte de ser un coñazo, paréceme unha covardía pola súa parte. Ou é que non ten tempo para escribir un comentario claro e directo e contundente como facía antes?
Poida que beber tanta auga, e sen gas, me sente mal.
Un saúdo e felitacións por todos os seus éxitos. - Ben, Balalaika. Os motivos para o hipervínculo son diversos. Primeiro, descúlpeme se lle semellan un coñazo. Segundo, explícome. Entendo que o que debe diferenzar a un blog dun texto publicado en Internet é ese elemento que remite a outros, sexan textos, fotos ou vídeos. Outro motivo é que penso eu que esas ligazón me permiten ser máis irónico e distanciado (outra cousa é que o logre). Un terceiro motivo é que estou canso de dicir o que penso e se me veñan facendo análises freudianos ou acusándome estúpidamente de ser envexoso; eu agardo por argumentos en contra e me veñen con parvadas sobre as razóns de me facer pis na cama cando era un meniño.
Independentemente diso, levo unha tempada con tarefas familiares, laborales e literarias que me comen o tempo e os folgos, e que me impiden tanto investigar os temas que trato, como podía facer antes, como facer comentarios. É máis rápido escribir sen ligazóns, mais prefiro usalas nas ocasións en que lle podo dedicar media hora a este local.
O asunto do escasco vagar e o da resposta, aburrida e tópica que recibo en numerosas ocasións aos temas que propoño, estanme tentando a pechar o Cabaret Voltaire contra fin de ano. Falta mes e medio, así que agardemos o que nos trae o paso do tempo.
No comentario sobre Luísa non había ironía nngunha, había decepción por ter ela que marchar do país. Falaba da súa falta de oportunidades, sen contar as cousas que non poido contar porque Luísa é amiga miña hai case que trinta anos. E, aínda que semelle algo diferente, respecto os meus amigos. A eles unicamente.
Unha aperta e consuma o que queira, hoxe o camareiro está sentimental e vai convidar a unha ronda. - Un wiskhy para as vacas mortasAgradézolle a súa resposta. Eu confésolle unha certa inexperiencia nisto da rede, para alguén máis novo debe ser moi doado saltar daquí para acolá.
Lamentarei que peche o local e espero que o medite detimente. Espero que as satisfaccións pesen máis que os desacougos e as experiencias desagradables. Para min vostede e mais Brétemas son os únicos referentes na rede sobre a literatura galega. Vostede incluso me fai rir, sanamente, e iso é algo que non ten prezo. Teño que dicir que no "vostede" inclúo moitos dos seus tertulianos ou como se diga. Outras veces non me fan rir, precisamente.
Agradézolle o convite da semana pasada. Bebín outro wiskhy dobre e prestoume, aínda que desa vez bebino moi amodo.
Por certo (cousas que permite o tempo libre) hoxe andei como case todos os días dando voltas polas librerías e atopei unha morea de exemplares seus de A cova das vacas mortas. Permitinme o luxo de ler unha intesante cantidade de páxinas (os libreiros amigos sempre me permiten botarlle unha longa lectura a un libro antes de mercalo), as suficientes como para tomar a decisión de que pagaba a pena mercalo. Alegroume a tarde, goceino coma un meniño. Agradézollo.
Un saúdo e ata a próxima, se consigo superar o anoxo dos hipervínculos. Que o superarei.
Nouveau commentaire
