Eu nunca pedín a ninguén que me botase un risco. Escribo botar un risco porque Borrazás me contou que esa expresión é moi de Carballo ou algo así. O que quería contar é que na vida pedín a un escritor que me dedicase un libro. Se non o coñezo, teño pouca gaña de que me faga soletrear o meu apelido para asinar un exemplar a alguén polo que non sente máis aprezo ca o euro que lle deu a gañar. Se o coñezo, fágome a un lado para que el decida se lle apetece dedicarmo ou non. Mesmo hai escritores que se empeñaron en botarme un risco sen coñecerme nin eu llelo requerir. Por todo isto que veño de contar, fíxome un ilusión oceánica recibir onte un Agustín Fernández Paz dedicado. Agustín entrégase tanto aos demáis que un día ficará baleiro. Dentro da súa xenerosidade, converteume en comadroa do relato Amor de agosto, a respecto do que me cita para aseverar que "publicou unha versión moi reducida en El Progreso". Eu escribiría que Agustín Fernández Paz, nada menos que Agustín Fernández Paz (un dos escritores que máis libros vende en Galicia e en España sen que se lle note) tivo a xenerosidade de sentarse a escribir un conto a petición miña. Con ese conto e varios outros, o vilalbes ía compoñer Sucos de bágoas, baseándose nunha cita de Wong Kar Wai ("Todas as lembranzas son sucos de bágoas"), mais atopouse "na páxina douscentos e pico" do maxistral Nieve de Orhan Pamuk cunha frase que remataba en O único que queda é o amor e mudou o título. O novo libro de Agustín aparece nunha colección de Xerais que se ía chamar Ler e Pensar, ou algo así, pero vexo que saiu expósita. Canda este libro, bonitamente iluminado polo talento melandicto de Auladell, saíu un de Gonzalo Moure. Eu tiven a fortuna de abraiarme lendo un borrador en español de A noite do Risón e conto con ler agora en galego esta versión definitiva. A súa recreación gótica dunha noite de galernas e lendas na ría de Ribadeo é impresionante. Señores, esta noite boto o candado cedo, vou escoitar o estupendo Zamazu mentres leo o novo de Agustín.