Sigo a Batalla de Sargadelos con atención. Dende pícaro mantiven un contacto casual, pero continuado e intenso, coa parte da empresa asentada en Cervo (a fábrica en círculo que deseñou Albalat é todo un prodixio  para percorrer con vagar e admiración). Nunca escribira nada porque soamente coñecía a metade das argumentacións. Onte foi un día revelador. Contra a noite da véspera nos chegara un fax urxente e hiperbólico de Isaac Díaz Pardo: denunciaba un asalto ao IGI e un secuestro dunha publicación. Pero na mañanciña puiden ler, sen tempo non era, a visión da outra parte. Os meus compañeiros de profesión deron micro continuado a Isaac, pero non llo puxeron diante aos seus rivais. Lin o fax e mirei o país de Isaac, no que el ten dereito a gobernar na empresa que fundara con Seoane e Albalat; no proxecto que, leva razón, ergueu cunha xeira heroica e con sensibilidade artística, e que fixo internacional. Logo lin o que razoaba Segis (como se lle coñece en Ribadeo) e mirei o país legal, no que o propietario da cuarta parte dunha empresa non pode gobernar nela e, moito menos, legarlle a xestión á súa familia en forma de padroado: o talento (mesmo un tan grande como o de Isaac) non é reproducible coma unha peza de cerámica.