O CABLE UMBILICAL

Sorprendinme na mañanciña de onte facendo algo horrible. Camiñaba coa bata que me abriga o pixama despregada ao vento e desexei un «bo día» aos fillos cun xesto ampuloso e fanfurriñeiro. Logo reparei en que, inconscientemente, imitaba a Tony Soprano. Cando me regalaron o dvd da súa serie, 'Los Soprano', un amigo advertiume de que «engancha». Eu asumíno, pero nunca sospeitei que ía reproducirse en mín a reacción de cando era cativo tras mirar unha película de Bruce Lee: saía do cine dando patadas ao aire, tensando as mans e berrando nun castrapo da lingua chinesa. Agardo que todo que eu teña que ver con Tony Soprano sexa ese xeito abducido de erguerme. Ao cabo, é un mafioso, aínda que a serie amose a súa vida persoal máis ca profesional. Tony padece de ansiedade causada fundamentalmente polas súas rifas familiares, entre as que destacan os continuos desencontros coa súa 'mamma', unha nai como outra calquera: bota o día reprochándolle o desatendida que a ten malia que o seu fillo adoita chamala todos os días. Segundo un estudo publicado onte, a terceira parte dos varóns alemáns telefona decotío á nai. Tony Soprano usa un deses teléfonos vellos cun cable en espiral que tanto me lembra ao cordón umbilical. Nunca nolo cortan de todo.

(Este artigo apareceu onte en El Progreso)