A miña teima coa memoria histórica (vaia expresión tan absurda, non si?) englóbase na miña teima coa novela histórica. Eu concibo a literatura coma unha crónica do noso tempo e non me gustan as novelas que rehabilitan o pasado. Non mas creo. Canto á investigación xudicial sobre a represión da ditadura, entenderá que me parece lóxica e xusta.
Corsario, referirse así a Rivas como fixo ese señor é insensato. Os contos de Rivas ben merecen un Nacional español e mesmo un Nobel. Canto á miña teima co conto, soamente se refire a que defendo que non é equiparable coa novela en tanto que reflicte unha paisaxe e un intre concretos, mentres a que a novela recrea un mundo e un tempo. Iso non quita para que eu teño escrito ducias de contos e que ande preparando un volume de contos. Nese libro, os relatos teñen un ton común porque eu penso que deben estaren relacionados. Os relatos son, como vostede di, o xeito de empezar, pero, como non, tamén o xeito de continuar porque poden recoller historias e ideas breves e concretas. Cada historia ten a súa medida.
/https%3A%2F%2Fassets.over-blog.com%2Ft%2Fcedistic%2Fcamera.png)
/https%3A%2F%2Fstorage.canalblog.com%2F35%2F84%2F78314%2F126915907_o.jpg)
