EDREDÓN

Aa mortes lentas mancan menos. Vai dando tempo a afacerse e desembocan nun pasamento tan suave como cando nos cubrimos os ombros co edredón para durmir. Todo isto vai pasando co sector lácteo: vai esmorecendo e calquera día saltará coma cando estoupa a resistencia dunha bombilla. Despois virá o silencio. Non será algo tan ecoloxicamente ostentoso como as estensas manchas negras que nos enzoufaron as costas, que taparon rochas, coídos e praias da noite para a mañá. De cando Mangouras (el cumpriu as obrigas que aprendemos en Conrad: salvar tripulación e barco), lembro os berros, as protestas, as bandeiras, os libros, os documentais.... e logo o silencio que auguraba Hamlet. Non leo escritor nin miro actor nin sinto músico algún argallando a Marea Branca para protestar contra a previsible inanición do noso campo. O seu silencio lémbranme a cando Heidegger rexeitou unha cátedra filosófica en Berlín para ficar nos lameiros verdes de Friburgo, que el miraba «cos ollos do hóspede ou do veraneante». Cando menos o pensador vivía entre os labregos, pero o agro segue sen noticias dos creadores galegos. Deben de ser como o reloxo que funcionaba por veces si e por veces non. «Ten días», dicía o propietario. Estes teñen causas.

(artigo en El Progreso).

Comments

[jaureguizar]

escoitollo agradecido, Ra

[Ra]

Mi aplauso, Sr. Jaureguizar.

[jaureguizar]

De todos os xeitos, Ola, sorpréndeme que atope un cambio no meu discurso. Se vostede lese o que eu dicía hai quince anos, cando me publicaron o primeiro libro, descubriría que tampouco lle gustaría o que dicía daquela, que era o mesmo que agora. Eu nunca fun un escritor de compromisos públicos (téñoos anónimos como socio de ong's), pero me alporiza que houbese tanto rebumbio (lóxico) co Prestige e non haxa nada agora que o leite vai ao carallo.

[jaureguizar]

Eu non o vexo tan perto, Ola, pero sería cousa de convidalo visitar o Cabaret.

[ola]

Desde hai un mes todos os seus pronunciamentos poderían ir asinados por López Chaves. Está ben sabelo