octobre 2009

Esta mañá incieime no manga. Lin Bleach (2001, 2006 en español)  e Hellsing (1998, 2007 en español) un tras do outro (unhas catrocentas páxinas do tirón). Comezo tardeiro co xénero, mais foi unha experiencia enriquecedora porque teñen un xeito moi particular de contar: apoiado na onomatopeia, cun código de relacións moi extraño e cun saltos temporais a machado, sen transicións. Bleach é moi extremoriental, con espíritos bos e malos, esperable. Hellsing invirte o exotismo: está baseada nunha loita a cara de can entre católicos e... [Lire la suite]

Camilo Franco segue sendo o que mellor pensa as nosas letras: "Son da idea de que un dos grandes problemas da literatura contemporánea é que construíu ao seu redor un discurso de iniciados que a foi distanciando da xente normal. Xorde a idea de que un escritor é unha especie de crego ou gurú que está máis elevado que o resto da sociedade, cando escribir non é máis que un oficio. Así que se foron perdendo espazos para a lectura. Hai xente que asegura que para ler deben darse unhas condicións obxectivas, como para o marxismo nos... [Lire la suite]

O MEU CATIVO teima en chamar Curuña a A Coruña. A pronuncia pacovazquista prendeu nel e non hai quen o convenza para que use o artigo nin cambie unha vogal. Non é a única persoa á que escoito variar así o nome da cidade, tamén está no alto do hit parade La Coruña e mesmo sinto Cruña ás veces. A Coruña ten un nome de seu e logo cada quen defórmao á súa apetencia. Algo semellante acontece con La Haya; os holandeses deron en chamalo Den Haag, cando de toda a vida foi La Haya e eu nunca escoitei a ninguén dicir Den Haag nin o Tribunal de... [Lire la suite]

Fálanme dunha nova edición tras un mes na rúa. Moitas grazas, exclamo con toda a humildade que dou xuntado.

Martin Amis inspirouse nun belo e vulgar alien que abrochou na telerrealidade para a súa vindeira novela. O escritor ten curiosidade por saber o motivo do éxito de vendas que está tendo a autobiografía de "dúas bolsas de silicona". O volume titularase State of England (que pouco me gusta, demasiado facilón), pero antes, lembren señores clientes, agardamos por The pregnant widow (o ano que vén, en Jonathan Cape).

Fanny e Alexander xa me teñen fascinado dende o Berlin de María Lado, e volven facelo co seu novo disco. Hai dúas cancións das que gozo intensamente: Na febre dos incendios e Artefacto Burbur. Felizmente, ambas teñen letras de amigos meus; a primeira é de Xiana Arias, de Igor Lugrís a segunda. A ver se me vai dar por ler poesía... ¡buf! Non creo, non?

Dygra recibe un préstamo de Guerra para aboiar e, segundo din, paga parte da débeda en nóminas (sospeito que esta tarde rebentaron outro blog). Dáme mágoa que aconteza isto tras 21 anos dun traballo punteiro en Europa, aínda que o asunto empezou a cheirar hai tempo.

Andrés Goteira gaña o Curtas na Rede con medios escasos e unha idea sinxela e narrada coa contención precisa: O paquete.

Ser fillo de muiñeiro é unha condición moi á moda. Moito se fala agora deles. Algúns fillos de muiñeiros, como xa no están en Elsinor, cargan coas culpas de presuntas finanzas negras. O de invocar a finados semellábame unha curiosidade para Antón Rebollido, que nos deixa o corazón pequeno e encollido como unha pelota de golf nas noites da Radio Galega. O propio Shakespeare, que disque era un actor sen método Stalisnasky e cunha técnica limitada polo demáis, encarnou á pantasma do pai reclamado diante de Sabela I. Foi o neto do... [Lire la suite]

EU COMPRENDO que os idiomas con tempos compostos parecen máis precisos e solemnes que os carentes deles. Mesmo sospeito que se o galego tivese tempos compostos en Galicia habería complexo de inferioridade cara ao idioma propio. De feito, abondan os falantes de novo que recorren a tempos compostos e emiten fraseados tan harmónicos como “hemos estudiao o asunto”. O tempo composto ten outro empaque, a verdade. Aínda lembraba Feijoo o outro día que nos abre canle de transmisión con 200 millóns de lusófonos. Quero pensar que se diríxía aos... [Lire la suite]