DÚAS FULANAS NEERLANDESAS

ARRINCONEI NA miña libraría as obras dedicadas. Xuro que nunca solicitei nin a primeira rúbrica. Unha vez entrevistei a Carlos Reigosa. El trouxome o seu ‘Irmán Rei Artur’ como detalle a un descoñecido. Prescribiumo botando uns riscos coa convicción leda dun médico do Sergas ás dúas do venres-tarde afirmando: «Vaiche gustar». Hai que ter ousadía para regalar un libro teu, pero debe disporse da seguridade propia dun banco suízo para espetarlle a alguén que vai gozalo. Eu sempre fun prudente no dedicar e no ser dedicado. A verdade sobre este asunto do narcisismo literario foime revelada nunha daquelas feira do libro para rapaces que organizaba Manolo Figueiras con xenerosidade e eficacia en Chantada. Eu viña de publicar algunha cousa e Figueiras sentoume de par de Xabier Docampo, cando Xabier xa era Xabier. Ficamos cada un no seu pupitre escolar agardando polos peticionarios, pero eles pasábannos dediante mirándonos estrañados, supoñendo que eramos dous conserxes sen un Marca que levar aos ollos. «Parecemos dúas putas holandesas», sentenciou o mestre. Daquela comprendín todo o que se aforrou Salinger desaparecendo como fai o seu personaxe Holden en ‘O vixía no centeo’, cando busca acubillo no armario fuxindo das esixencias dos pais. Comprendín de vez a Cid Cabido, que segue entregando novelazas dende algún acocho no sur galego —‘Unha historia que non vou contar’ é o novo salto mortal—. Aínda sabedor da comodidade de desaparecer, eu elexín o sacrificio promocional. Non aprendín do exemplo dun escritor ao que descubrín nun certame asinando unha e outra vez no mesmo exemplar seu por ausencia dun lector que llo requerise. (artigo para El Progreso)