UNHA TENDA DE CHINESES

VERA SLONIM comprou unha pistola do calibre 38 para sentirse tranquila cando o seu home a conducía ás paraxes inhabitabas nas que cazaba bolboretas. Stacy Schiff contouno en ‘Vera, señora de Nabokov’ (Alianza), unha biografía construída sen a colaboración da protagonista, que rexeitou ser «escritora consorte, como Anna Dostoievski o Fanny Stevenson». Vera eludiu sempre vivir á sombra de Nabokov malia que foi a súa sombra, servéndolle de compañía e atención constante. As motivacións de pegarse a el, afirma a biógrafa, consistían en «deixar claro que o profesor era un xenio» e que «era sensible á beleza en todas as súas formas, particularmente á beleza feminina». A esposa de Nabokov sempre desexou ficar na sombra e negouse en vida a entregar a novela inconclusa ‘El original de Laura’, que aínda agora publica Anagrama. A súa humildade e a dedicación ao traballo do seu home non son virtudes comúns a todas as mulleres de escritores talentosos e agora Padrón padece as consecuencias. Advertiuse que a vila sufriría o baleirado da Fundación Cela para ir enchendo a Cidade da Cultura, desvestindo un santo para ir tapando as vergoñas doutro. Feijóo matizou que ese travase de reliquias literarias será temporal. Empeza a preocuparme o temor dos nosos gobernantes —destes e dos anteriores— diante do ‘horror vacui’ da Cidade da Cultura. Os turistas van visitala como van ao Guggenheim: para mirar o continente. Ninguén se vai amolar porque estea baleiro ou a medio encher, pero si que nos incordia a moitos que a traten coma unha tenda de chineses: ateigada de cousas á vaiche boa. Éralles mellor deixalos estar onde quixo Cela, en Padrón. Sen matices.