O CRAVO DE IBON

O deber de todo neno é conquistar o mundo. Eu, que son da quinta que viu o Mundial 78 —canta Calamaro—, intenteino inutilmente. O noso proxecto para dominar o planeta comezaba nun espazo de terra no que trazabamos un gran círculo cun croquis dos continentes. Tratábase de ir chantando un cravo duns dez centímetros nos países do rival para apoderarse deles. Napoleón aplicouse mellor ca min logo de chegar á Academia Militar de Autun. A aquel adolecescente corso e rabudo cedéronlle un par de metros cadrados de terra para que os cultivase. O primeiro que fixo foi fortificalos cun valado. No estertor veraniego de 1978, nesas tardes de pan branco e sol poñéndose coma un mamelo no horizonte, andei xogando cun rapaz disposto a conquistar o mundo cun cravo. Lembro o nome porque me sorprendeu: Ibon. El varríame do mapamundi en dúas ou tres quendas. Semellaba ambicioso e exhibía instinto organizador. Tardei trinta anos en ter noticias de Ibon. Este febreiro souben que cambiara o cravo por outras armas máis salvaxes ao ser detido como xefe de Eta. Agora os seus sucesores aseguran que se van quitar da montaxe do coche bomba e do disparo na caluga allea. Semellan xogadores derrotados, pero hai túzaros que soamente saben chantar.