PEDRAS CONTRA O PROPIO TELLADO

BRET EASTON ELLIS soubo resumir a oceánica desorientación da mocidade dos 80 cunha escea de Menos que cero (Anagrama). Un rapaz farto de todo, especialmente de si mesmo, érguese no salón do chalet paterno para saír ao xardín. Entre a herba coidada procura unha pedra e lánzaa contra o tellado, e logo outra, e logo outra. Unha páxina valeulle para descibir os sentimentos dunha xeración de mozos occidentais. Easton Ellis explorou e explotou o efectismo en American phyco, narrando detalladamente aquela experiencia gastronómica de picar carne cunha batidora, advertindo de que a carne era humana. A seguir machucou o mundo da moda no longuísimo e dialogadísimo Glamourama. Pero o autor norteamericano é consciente da forza xeracional de Menos que cero e retoma eses personaxes, con 25 anos máis, en Suites imperiales (Mondadori). A aparición desta novela cadra coa crónica (disque) máis crúa de Norteamérica en Freedom (Harper Collins) por parte de Jonatahn Franzen, que me aburriu con Las correcciones (Seix Barral). Easton Ellis e Franzen son os grandes cartógrafos da sociedade, pero non deixan de avanzar polo vieiro moral e escéptico que marcou Arthur Rimbaud aos 16 anos con Un corazón bajo la sotana. Esta obra, que recupera agora Fórcola, é relato dos pecados libidinosos dun seminarista. A sociedade francesa de Napoleón III, que pugnaba entre o integrismo relixioso e o feroz laicismo, interpretouno como unha falcatruada sen toparlle o nihilismo. «Que me importan os ruídos do mundo?», escribe. Ou, como di Bret Easton Ellis, «os rapaces de agora temen ao futuro, e botan o día tomando pílulas e antidepresivos».

Comments

[doink]

(Vai ter que engadi-lo meu nick ó encabezado do blog, a este paso...)

Lembro, de cando lin esa novela, Menos Que Cero, a cara de colexial que lucía Easton Ellis na foto da lapela. Daquela apenas tiña reseña biográfica. Non me parece ningún clásico da literatura universal (tampouco mo parece Rimbaud), pero sabe falar moi ben do peor desleixo.