HOUELLEBECQ E OS MALVADOS

A FRANCIA DE Sarkozy empeza a provocarme bocexos. Houbo un tempo en que o corazón literario bombeaba máis páxinas ca propia literatura, en que os xornais estaban máis interesados nas disputas sentimentaie e psicotrópicas dos escritores bébedos de absenta que nas súas obras. Paul Verlaine, un serio casado e pai dun neno que vivía cos sogros, meteu na casa ao novísimo Arthur Rimbaud. Á volta duns meses, ambos os poetas, ambos os amantes, houberon de fuxir a Londres diante do escándalo que armou a prensa. Daquela, provocar non era gratuíto e Rimbaud contou como botaba os días no Museo Británico, onde «a calefacción, a iluminación, as plumas e a tinta eran gratis». Francia trata aos seus heterodoxos coma simpaticos pillabáns e acaba por integralos. De feito, Verlaine foi declarado Príncipe dos Poetas, polo que percibiu unha pensión. A partir desa relación, a capacidade de indignar dos autores minguou ata o punto de que o país aceptou a relación aberta e múltiple de Sartre e Beauvoir, pero non lle perdoou a ela que reivindicase con naturalidade a igualdade en O segundo sexo (Xerais). A asunción dos díscolos continúa na Francia actual e, como a crise marcou o declive nese bonito costume burgués de poñer piso á querida, entregoulle o Goncourt ao discrepante Houellebecq. O escritor, encantado de que a sociedade literaria bendiga os seus paseos polo Inferno, recibiu a noticia advertindo de que «nunca esquezo as cousas malas». A mensaxe ía contra os que montaron balbordo para evitar que merecese tanta gloria. Todo foi inútil, porque Francia non se inmuta por nada; nin cando Sarkozy tolea e se lle dá por empuxar xitanos cara a ningures.