HAI PERCEBES EN MARTE?

NO TEMPO DAS mareas vivas, o meu pai levábanos a coller percebes na contorna de Rinlo. Eran os anos 70 e daquela aínda non se regulara a actividade depredadora de madrileños e indíxenas. Sempre nos advertía de que as ondas eran bravas segundo asomaba o outono e aquela actividade resultaba razoablemente perigosa. A seguir, desaparecía na volta dunhas rochas, de xeito que unicamente acertabamos a albiscar ocasionalmente a súa cabeza ou parte do seu lombo entre o negror dos penedos e a brancura da escuma estoupando violentamente no aire, coma cando Alonso ou Vettel derrochan champán. O meu proxenitor cumpría o papel de todo pai cara aos seus fillos: facía medrar o mito.

Chegado o momento de gozar os percebes na mesa, mandaba calar á tribo filial para poñerse litúrxico. Como o discurso era cuspidiño ao que nos largaba cada verán, cando íamos comer as quisquillas que quitáramos das charcas que deixaba a marea onda o espigón da Rapadoira, en Foz, eramos quen de mover os beizos para repetilo: «Disfrutade, fillos, porque no futuro non haberá marisco coma este. A xente comerá a base de pílulas e de tubos como os da pasta de dentes». Daquela, eu pechaba os ollos e os apretaba con forza para tratar de que os reloxos non marcasen as horas, de que nunca fósemos empuxados a ese lugar tan insípido no que as persoas substuísemos os pratos e os cubertos por pastilleiros ou por envases de Colgate.

Eu sabía, polo xornalista Jesús Hermida, que a profecía paterna non era unha argallada para revalorizar os percebes que apañara sen temor a ser arrastrado por unha onda cantábrica. Hermida afirmaba que os homes do espazo comían chuchando nuns tubos de plástico ou aluminio. Os sabores e as texturas non é que fosen neutros, é que eran desagrabables, polo que sentarse a unha mesa ingrávida non era pracer, senón disciplina.

O malo do futuro é que non atende a razóns e acaba por chegar. Afortunadamente para os que imaxinamos o futuro nos anos 70, a distopía coa que nos amenazaba meu pai non se realizou e mesmo hai unha esperanzadora volta o cultivo natural como garante de autenticidade e sabor. Mesmo a evolución da comida envasada está sendo feliz porque A Rosaleira anunciou os primeiros grelos frescos, limpos, envasados e preparados para cociñar.

Ignoro se a Nasa sabe desta solución para cocer un estupendo caldo galego no medio e medio do Mar da Tranquilidade luar, pero sei que busca métodos para que os astronautas produzan alimentos. Non se trata unicamente de atender ás súas necesidades, senón de usalos como factor de sociabilidade. Supoño que a teima en buscar auga en Marte é un indicio para atopar percebes. Aínda que nunca saberán como naquel pasado dos 70, que era traballos e liberaren un intenso sabor salgado, como se o Cantábrico se adiantase á Nasa en milenios e introducise a auga e comida en pequenos tubos de alimento.