AS TONELADAS DE AGUSTÍN

SARTRE temía que lle desen o Nobel de Literatura de 1964. A internacional da cultura sabía que ían concederllo e asentía, pero el temíao. Os suecos en xeral teñen unha mentalidade de centro Ikea: márcanche o roteiro e advirtenche, impricitamente, que che é mellor seguires o percorrido sen desviarte, porque acabarás por levar catro lámpadas e un puf que non precisas. Sartre temía e a Academia sueca cumpriu. El logo o rexeitou para non ser institucionalizado porque se lle facía «ridículo» que un intelectual fose ministro de Cultura. Sospeito que aguilloaba a Malraux. O buzón de Sartre empezou a encherse de cartas suxeríndolle os máis diversos destinos para as 200.000 coroas que lle corresponderían polo galardón. O filósofo estaba horrorizado diante da sensación socializada de que un escritor é alguén que «non traballa, gaña cartos e pode ser recibido, se quere, por un rei de Suecia». Engadiu que «é normal que un banqueiro non dea os seus cartos, pero non que un escritor os rexeite». O premio da Cultura Galega das Letras carece de partida orzamentaria, pero non se lle escapa a ninguén que Agustín Fernández Paz, o escritor galego máis vendido e premiado, só precisaba dun detalle final da nosa máxima autoridade para pechar o círculo de éxito da súa carreira. Logrouno, pero soubo renunciar a el por integridade, como Feijóo acertou a illar da ósmose política a selección da súa candidatura. Agustín deixará un premio menos á filla, pero vaille testar toneladas de coherencia evitando achegar autoridade a algo que el criticara un mes atrás. O xurado cumpriu esquivando os apaños extraculturais.

Comments

[jaureguizar]

Tito, quedei impactado pola súa achega, que me leva a pensar que integridade é un cuestión coxuntural (a Sartre duroulle dez anos)

[Tito]

Sartre rexeitou o premio cando llo concederon, pero dez anos despois preguntáballes aos suecos si non podía cobrar os cartiños, despois de todo, discretamente. Todo coherencia, xa que o xesto cara a galería xa estaba amortizado. Agustín non se verá nese apuro porque o seu non implica renunciar aos cartos, só aos honores.