TELEVISIÓN DE CAMPANARIO

CANDO NACEU a miña filla, hai nove anos, deseñei para ela un futuro brillante: opositaría a celadora do Sergas. O pasado domingo lin a Olarte calculando a ollo o sólido peso das padiolas que deben empuxar polos corredores do novo hospital de Lugo e cambiei de perspectiva. Aceptei logo que debería ir onde a corazón a leve, o dicir cursi da Tammaro. A pequena gusta do teatro, polo que metina nun cásting para unha película na Fonsagrada. A rapaza, afeita a famas ¡a bailar!, sorprendeuse da sobriedade do escenario -sen focos e solos iluminados- e estrañouse da ausencia de xurados disparando contra a diana das ilusións. Foi algo sinxelo e amable. Non houbo, logo, choros nin abrazos en primeiros planos para reter unha audiencia tan en baixa coma os peores días do Dow Jones. Operación Triunfo foi condeada a desaparecer polo darwinismo do share tras humillarse en ducias de trucos na procura de misericordia. As audiencias viran á bala que matou a Kennedy, tras a que acabará aparecendo o faisán Rubalcaba desviándolle a traxectoria, e cara aos problemas da Esteban coa muller de Jesulín. A televisión que se fai agora é de Campanario, pero a fórmula segue sendo bágoa de atrezzo ou de gracioso e estupenda. Calquera noite sáltame na pantalla un poltergeist co Esteso e a Duval.