SOPA PARA COMER CON GARFO

A DIFERENZA entre bocadillo e sandwich é unha desas cuestións que me desconcerta. Case tanto como decidir en que botón da vitrocerámica debo premer para acender un lume concreto. Sempre acabo por poñer colorado un ben diferente a ese sobre o que coloquei a tixola. Hai uns días volvín pensar no asunto a raíz dunha pregunta do meu fillo. Solventeina botando man da gastada definición de bocadillo se nos referimos a pan cortado en rebandas cunha carne, embutido ou queixo no medio, e á de sandwich, no caso de usarmos pan de molde. Para a miña sorte, Antón ten catro anos, unha idade perfecta para asimilar como certa calquera parvada que improvise o seu pai.

Como non o atopei convencido de todo, recorrín á anécdota á que se recorre sempre do ludópata John Montagu, conde de Sandwich. Xa saben o daquela tarde do 6 de agosto de 1762 na que o nobre aínda non comera por non abandonar unha partida de cartas. Como andaba esfameado, pero non lograba ceder ao seu ímpetu gañador, colleu un toro de roast beef e introduciuno no medio dun pan en rebandas. A historieta é ben recorrida para deixar pampo a un rapaz. A pregunta do cativo empuxoume a reflexionar sobre o bocadillo como non fixera dende o famoso diálogo de ‘Pulp fiction’. Vicent Vega (John Travolta) e Jules Winnfield (Samuel L. Jackson), son dous asasinos a soldo que distinguen as características da hamburguesas nos Estados Unidos e en Europa mentres van cumprir unha sanguinenta encarga.

O bocata acabou derivando, en certo xeito, cara aos pinchos, que en boa parte dos preparados, perderon a tapa superior. Moito teño sufrido no padal a sequidade do pan e o salgado excesivo dalgún xamón pobre nos bares que se frecuenta antes dos xantares serodios. O pan non sempre sofre desprezo cando acaba endurecendo; de feito, a cociña popular tiroulle bo proveito en diversos pratos. Antonte, nun curiosísimo bucle temporal regresei ás torrijas que me adozaron o Nadal da infancia tanto en quente como nas escapadas noturnas dende a cama á cociña. Pouco me importaba que ficaran destempladas e graxentas.

 Ese regreso produciuse grazas a Álvaro Villasante, que servirá nesta primavera no seu lugués Paprica, unhas torradas de Jabugo, nas que substitúe o leite por caldo dos ósos dese xamón que emerxe de 72 horas a lume manso. Tras empapuzalas, bótalles allo e pirixel, rebózaas en ovo e fríteas. Agasalloumas como leito para unha pescada do pincho ben tratada na cociña. Villasante reveloume que é unha recreación libérrima dunhas torradas delgadísimas que forneaba a súa avoa en Palas de Rei usando o caldo do cocido tras pousalas en varios pisos nunha película de manteiga nunha cazola de barro e cubrilas con ovo. O singular do resultado era que as rebandas quedaban mergulladas, «pero era un prato que se comía con garfo».