PRINCESA

UNHA DAS necesidades máis bonitas e secretas do cerebro é a sede de contos. Vivimos en función deles. Unha amiga botou anos agardando a que alguén acertase cunha palabra clave para casar con el. O 29 de xullo de 1981 a miña avoa Aurora sentou fronte ao televisor logo de erguerse para vivir unha prolongada éxtase anglófila de catro horas coa voda de Carlos e Diana. Dous amigos, un do Madrid e outro do Barça, subiron os seus corazóns a unha montaña rusa de entusiasmo e decepción neste longo ‘Cantar de los cantares’ no que se os seus soldados se desafiaron a catro batallas. A eles dous nada lles vai no asunto alén do orgullo, a ledicia e o gasto en bufandas. Aurora viviu xusto o tempo preciso para ignorar que o príncipe orelludo do seu conto marchaba cunha dama de compañía que a ela lle parecería un paxe estreñido. Porén, dáme mágoa que non poida mirar o enlace do fillo de Diana coa filla da azafata e do axente de viaxes. Un mozote chegado de terras afastadas acertou coa palabra que batía a ponte do castelo de unha torre no que agardaba a miña amiga. Todo o que desexaba ela era que alguén a chamase polo seu nome: Princesa. E dende aquela son felices, pero xa non comen empanadas de papuxas porque están prohibidas. Non vou seguir, non vou empezar outro conto.