TIROTEO

Osama Bin Laden xa non fala tan suave como antes de que o matase un comando de elite. Supoño que os disparos dos soldados que o asaltaron no seu cubil o deixaron un chisco tenente. El quéixouseme onte de que sufría intensas e continuas dores de cabeza e tamén de que perdera a visión do ollo esquerdo que lle furou o 'seal'. Acudín á súa mansión blindada en Abbottabad porque me convidou a tomar un te árabe. Non teño probas gráficas porque me advertiu que nada de cámaras de fotos nin de vídeo. Estar na súa presenza serviume para confirmar que é tan lanzal como relatan as crónicas. O seu servizo conducírame a unha sala penumbrosa chea de coxíns e alumeada no centro por unha vela longa. Bin Laden adoita botar alí horas e horas sentado, e, como non ten televisión ni internet, dálle tempo reler o Corán -ten manoseado o seu exemplar- e a planificar as súas renarterías. Pregunteille por que fixera o que fixera. Non soamente o das Torres Xemelgas, que era o máis evidente para preguntarlle, senón tamén o das embaixadas. Requerinlle unha explicación razoada a por que matara tanta xente que soamente se interpuxera sen querer no tiroteo entre el e Occidente. Intentou argumentar o motivo, pero era soamente un: unha convición tan grande e tan sólida que lle abranguía o cerebro todo. Nada máis lle cabía. Agora tamén lle cabe unha bala.