Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
23 mai 2011

PEREIRO SOMOS (CASE QUE) TODOS

CANDO ERA rapaz tiña seis sentidos. Dispoñía dos cinco que me conectaban co mundo máis próximo, Ribadeo, e un sexto que consistía nun radar emocional. Eu recorría a el para intentar captar a modernidade naquel páramo que eran as vilas galegas dos 80. Acordo de empoleirarme no máis alto da casa cun transistor para albiscar sonoramente Radio 3 e de procurarme fins de semana da Coruña para facerme con maquetas de Radio Océano e con La Naval -a revista de Suso Iglesias e Xosé Manuel Pereiro, pero sobre todo a revista de Lois Pereiro-. Nunca me gustou a poesía, sempre me gustou Pereiro. Reflexiono agora que, talvez, me prestase a lírica en xeral porque a lírica de Pereiro falaba de desespero, dos Clash, de Bowie, da doenza, do punk, da vida; todos os seus poemas citábanme. Lois falaba un idioma encriptado para uns poucos. Aínda aturábamos que nos chamasen capitalistas ianquis e folcloradas desas por citalo a el, e non a Novoneyra ou a Manuel María. Pero dende que a RAG ditou sentenza, resulta que todos amamos de sempre a Lois. As Letras Galegas situárono no universo, certo. Lúcida foi Luz: «Non poñades as vosas mans sobre ese cadáver», reclamaba Pozo Garza en Monforte. Lois pertence aos que turraron pola súa candidatura: o seu irmán e uns valentes máis dende fóra da Academia; Manuel Rivas, Margarita Ledo e Xosé Luís Axeitos, dende dentro. Outros investirían a Filgueira. Debían de sentirse perplexos fronte a un poeta máis novo ca eles. Moitos académicos sabían del por esa fotografía que nolo perpetua inxustamente cunha cara de espantallo, coma se os riscos da colza fosen conxénitos. Como Pereiro escribiu, «a fría ecuación dunha imaxe».

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 416
Publicité