VELLOS NOS PASOS DE CEBRA

OS SEÑORES QUE SE apostan nas beiras dos pasos de cebra métenme medo. Adoitan ser vellotes que teiman en ceder a súa preferencia aos coches axitando a man para cederlles o paso. Se o condutor non acelerera, eles nos cruzan. Son persoas que extreman a súa educación vial coa convición de que o automóbil, unha máquina poderosa que se popularizou tardeira nas súas vidas, é superior a eles. Cando conduzo temo avanzar e que, por un malentendido, eles o fagan asemade. Un pánico instintivo e remoto debeu de sentir Carlos Parra cando reparar en que se lle viña enriba un todoterreo Mihura guiado por un toureiro. A televisión virou ese medo e mudouno en preocupación polo condutor que provocou o sinistro. Sálvame fai irónica honra ao seu título para aparcar a demolición emocional dos famosos e improvisar unha tenda de campaña de comprensión para o destro accidentado. Aínda hai un par de días un espontáneo asaltou o plató nunha abordaxe a peito descuberto que me pareceu sinceira a berro de «Necesito amigos!» Imaxino que iso é que precisan os anciáns que se moven torpes e inseguros polas cidades antes de asomar ao abismo dos nosos pasos de cebra: aparecer en televisión para que os respecten cando pretenden cruzar unha rúa.