AMORODOS SALVAXES

A PREADOLESCENCIA deixa as súas marcas. Agroman rastros que indican que se achega o momento máis arduo na trazabilidade de ser pai. O máis obvio é a aparición de pósters nas paredes desa habitación que un se esforzou en pintar e empapelar a base de princesas rosas e moradas con cabelos de estensións loiras. Bota uns horas e horas consultando eses catálogos torpones e grandotes que che brindan nas tendas de decoración, para que a revista Disney impoña o seu criterio estético no máis recóndito da túa vida.

O asunto é que, de xeito inopinado e, sobre todo, inadvertido, atopei no cuarto da miña cativa fotografías grandotas de Selena Gómez e Lucía Pérez, con sinatura da cantante e todo a xeito de garantía emocional. Unhas cousas levan a outras e o cartaz de Lucía levounos ata O Incio. Aínda tiven a fortuna de atopar un pulpeiro en condicións, —ao xeito: con mandilón de pulpeira—, deses que son capaces de facerche agardar ata exasperar, pero que nunca atallarían os tempos de coccións e o preciso xogo de tonalidades rosas e moradas.

 O xantar prolongámolo nunha área de servizo acomodada nunha curva ancha e sombriza do río Cabe. Nesa campa civilizada hostaleiramente con grellas, mesas e campos, reencontreime con Ingrid Bergman ao atopar uns amorodos silvestres. O cineasta contou a morriña da infancia amortizada en ‘Fresas salvajes’ —na versión española—. Un vello profesor fai unha longa viaxe que lle permite deterse na casa na que veraneaba, onde medran os morotes.

 Os amorodos son como aqueles dentes do chiste que contaba o meu pai. «A princesa ten dentes coma pérolas». «Brancos e belos?». «Non, escasos». Pois ben, os morangos non abundan en Suecia e agroman en primavera. Por mor da súa rareza, para os naturais, ademáis de representar a volta da vida, a inocencia e a liberadade, encarnan reaparación de pratos como a torta de morangos salvaxes. Esta receita require o seu traballo adozador para compensarlles a lixeira acidez brava. Eles cortan un biscoito redondo horizontalmente pola metade e enzoufan o interior cunha crema de leite, maizena, ovo e azucre.

 Moito máis acó, téñolle lido a Pepe Iglesias en ‘A cociña do verán’ (Xerais) animando a visitar esa realidade de apariencia virtual que denominamos campo para apañar uns amorodos silvestres ou procuralos nalgún mercado, escapando deses «fresones sintéticos con aspecto de corazón de ternera». Iglesias utiliza estas froitas e mais queixo do Cebreiro para fornear unha torta.

A miña viaxe no tempo levoume a Ribadeo, aos anos infantís de apañalas no xardín da casa. Adoitaba papalas salvaxemente perfumadas, lixeiramente vermellas, incomodamente duras e emocionantemente ácedas. Arrincábaas das prantas e comía nela, sen darlles o acougo preciso para madurar.