CROMOSOMAS (Hemingway 50 anos)

Ao entrar no bar sorprendínme tanto que pensei espertar con gafas 3D nalgún cine resistente. Camiñando cara á barra fun mirando ducias e ducias de Hemingways, todos co seu pelo de cor eternidade e coas barbas recurtadas de domingo. Todos os Hemingways eran cuspidiños, non faltaba o primeiro sen vestir de 'Mogambo'. Citárame con Ernest polo 50º cabodano do seu pasamento. El, como sempre camiñou pola beira salvaxe da vida, alenta esas humoradas: “Un non cumpre todos os días cumpre século morto ”. Non menos retranca amosa ao presentarse anualmente ao concurso no que se escolle o seu mellor imitador. Acudiu esperanzado, case soberbio, nas primeiras edicións. Ernest daba por descontado que el mesmo era quen máis se achegaría a si propio. O primeiro ano quedou de segundo. Consolouse culpando á percepción do xurado. Na edición seguinte relegárono ao sétimo lugar comprobando, con decepción, que se parecía un chisco menos a Hemingway. Dende aquela a súa consideración como sosías de Hemingway foi degradándose. Porén, logo o atopei naquela festa de cromosomas impostores. Descubrino tras unha fraga de brazos brindantes e celebradores corpos osunos. Acobadárase na barra, acariñando cos dedos e a mirada un cóctel margarida. Pregunteille como quedara no certame. “Non me presentei, cada enruga nova complica máis que sexas quen fuches”.