TODO VAI BEN

Jean Luc Godard dialoga en soños. Hai tres días viaxei ata Rolle, unha vilela suíza nas beiras do lago Lehman, para visitalo. Polo camiño, o taxista foime indicando vivendas: Michael Shumacher, Peter Ustinov, Phill Collins,... Informeino de que unicamente quería falar con Godard para comentarlle unha escea dunha película sobre Maio do 68: 'Todo vai ben'. O chófer estranouse, pero reprochoumo cunha anécdota: “unha vez levei un xaponés á casa de Godard; chegamos, tirou tres fotos e volveu ao taxi”. Non contento con chamarme excéntrico, advertiume de que o cineasta rexeitara recoller un Oscar, “por evitarse quitar o visado”, e que tampouco acudira a Cannes. Seica era improbable que me atendese. Tomei a súa opinión en conta, pero sen renunciar ao intento. Cando paramos diante da casa, despedín ao taxista e entrei pola cociña, que estaba coa chave posta e sen pechar, como se gardase un 'Códice Calixtino'. Subín ao dormitorio para agocharme baixo a cama. O realizador déitase cedo, polo que na bocanoite abandonei o escondite para loubar aquela escea de 'Todo vai ben' na que un comunista ofrece o programa do partido cunha rebaixa de medio franco nun hipermercado. Entreabriu un ollo para explicarme: “si, foi unha broma absurda; hoxe en día non estranaría, porque a consigna é que, de querermos que todo vaia ben, hai unha fórmula única”.