POLÉMICO NAIPAUL? TORPE OPPENHEIMER!

Algunhas entrevistas son singulares e merecedoras de arquivar. Informeime de que Babelia ofrecía unha con Naipaul a respecto do seu novo libro, 'La máscara de Äfrica' (Mondadori) e comprei El País coa urxencia convencida de que sir Vidia nunca defrauda. A sorpresa non se reserva para o final, como adoita. Os responsables do suplemento arrancan na capa cunha obviedade estelar: 'Naipaul, un hombre difícil', que vén sendo como titular 'Agustín Fernández Paz, un home encantador'. Agardaba eu por unha frase dinamitante, polo que avancei a interiores. `Polémico Naipaul'. Traduzo: 'Encantador Fernández Paz'. Quero dicir, estasme contando algo novo? Sabemos o ruín que é Naipaul e o bohome que é Agustín. Supuxen, logo, que a entrevista estaba conceciba para os milleiros de televidentes interesados en saber se Nacho Polo gozou no seu trío con Víctor Sandoval e un rapaz que pasaba por alí no canto de lectores dun suplemento cultural que deberían saber do entrevistado. Non me enganei: 'O sea, que usted es la persona a la que todo el mundo tiene miedo', comienza Oppenheimer nun diálogo ben axeitado para James Stewart en 'El hombre que mató a Liberty Valance'.  No próximo obradoiro de xornalismo que imparta, usarei como modelo negativo de formulario esta entrevista. Comezarei a clase explicando, unha vez máis, que carece de interese que o entrevistador se convirta en protagonista no 90% dos casos (ás veces é aconsellable se ten que ver co contido), porque as dificultades para chegar ao lugar da cita ou a contabilidade de nubes nesa maña están de máis. Un pode seguir unha pauta agresiva para entrevistar a fin de tirarlle ao entrevistado algún titular, pero en ningún caso debe comezar asoballando nel. Hai unhas preguntas lixo que se formulan ao principio e que case que nunca se publican porque a súa función é relaxar ao personaxe. As lanzas deben quitarse contra o final, por norma. O principio é un erro de lego, pero a segunda cuestión afonda na ignorancia. O periodista aclarar a Naipaul que pouco sabe de literatura, que é un correspondente, provocándolle un razoable desacougo e expoñendo a súa debilidade. Naipaul, que non é parvo e está resabiado coa prensa, logo repara no franco descuberto e opta por pecharse coma un porcoteixo. Oppenheimer, que leu o ensaio (como se ocupa de remarcar no cuestionario), renuncia a preguntar polo contido do texto (que, como lle afea Naipaul, debería de ser o guieiro da entrevista) e se lanza a unha xeira aquelada para 'Qué me dices?', con consabidas e reiterativas preguntas sobre a vida personal do escritor (a muller falecida, Paul Theroux,...). Naipaul, nunha arroutada brillante, reclama á asistenta a presenza da súa muller: "Ella va a afrontar alguna de sus preguntas".Ese desprezo é un lección maxistral porque pon de manifesto que Oppenheimer perdeu a confrontación que el mesmo teimou en presentar ao seu entrevistado e Naipaul subliña a súa victoria negándolle a dignidade profesional.