TODA GRECIA DEIXARÁ DE RESPIRAR IMITANDO A DIÓXENES

Cada mañá embadurno as torradas cunhas capa máis fina de manteiga, como fan algunhas empresas que pavimentan estradas. Adoito almorzar un café escuro e unhas gráficas do sistema Defcon, que calcula o risco de quebra de España. Canto máis soben as liñas de serra máis manteiga aforro. A invernía logo asomará a pata de cordeiro pola regandixa da porta, polo que vou precisar toda a graxa. A teoría do aforro pode resultar esaxerada, pero aprendeuma Dióxenes unha noite en Atenas. Eu paseaba o estómago, convertido nun océano de viño tinto para que nadasen peixes asados. As medidas de Papandreu apagaran os interruptores do alumeado, polo que me resultou doado descubrir a Dióxenes camiñando tras o candil co que buscaba "homes bos". Saínlle ao paso empuñando o teléfono móbil para fotografalo, pero todo o que conseguín foi que me apartase a un lado. Daquela, o filósofo da sobriedade tirara mesmo unha cunca que usaba para beber porque mirou un neno facéndoo coas mans. Camiñaba espido, cun manto tosco e áspero que lle malcubrían os seus pelellos grises. Coa quebra, deixou de ser un home singular ao multiplicárense os esmoleiros. Os atenienses empezaron a redactar o inventario de obxectos prescindibles. Mesmo non me sorprendería que o desespero os empuxe a imitar a morte de Dióxenes, que deixou de respirar porque ser un luxo prescindible.