OS MANDOS A DISTANCIA e os botóns das vitrocerámicas deberían traer a mesma advertencia que os medicamentos: mantéñanse fóra do alcance dos nenos. Os televisores aínda permiten bloquear certos contidos, pero ninguén che vai librar dun capítulo dobre da Dora La Exploradora, dunha nova versión de ‘Cincenta’ ou dun deses microespazos nos que un cocodrilo aprende aos teus pequenos que deben cepillar os dentes tres veces ao día, como se un reptil humanizado polo Anime Studio Debut 7 estivese capacitado para suplir a túa capacidade para inculcar disciplina hixiénica aos teus cativos.
Ás veces a culpa de que o ocio paternal se vexa augado non é dos fabricantes de tecnoloxía, tamén hai editores que publican libros demasiado atractivos e de contidos irresistiblemente suxestivos.
O sarriao José Aldea fíxome chegar antonte o primeiro título da colección Cociña Infantil e Familiar, que vai ter dez e comeza por ‘Bocadillos e sándwiches. Divertidos, fáciles, creativos’. O peor é que non minte en ningunha desas palabras.
A responsabilidade, logo, foi miña, que cheguei á casa á unha hora en que as ‘cincentas’ deberían estar mirando ‘Enemigos íntimos’ no canto de andar zascandileando no baile nalgún antro pacego. Pousei o libro con cansanzo na mesa da cociña, confiando en darlle un repaso antes da hora fixada na casa para o almorzo infantil, pero non acordei a tempo e ningún príncipe azul agochou o libro por min.
Así que os meus fillos descubriron que hai vinte receitas divertidas, fáciles, etc. que catro cociñeiros galegos —Miguel Caruncho, David Cidre, Santiago Martínez e Xenxo Pereiro— idearon para que eles poidan executalas. Os cativos foron marabillándose con propostas que non son para menos, como o bocata de patacas fritidas, xamón cocido e ketchup; a hamburguesa de polo en chapata, ou as minipizzas de galletas mariñeiras.
Iso para empezar, claro; porque os catro chefs logo se desbordan e lanzan salvas coma o sandwich mixto con corazón de fantasía en amanita muscaria. O prato non ten ningunha intencionalidade alucinóxena, porque o cogomelo acaba sendo formado por un ovo cocido posto en pé cun sombreiro de medio tomate adornado con pingas de mahonesa.
Folleando o volume, que engaiola polas fotografías de Tono Arias, pode un mesmo atopar alegrías, como evitarse visita a un deses restaurantes industrializados nos que compras un Doraemun ou un bolígrafo de tinta invisible e, como agasallo, dánche unha hamburguesa ou unhas tiras de polo rebozadas.
A alternativa doméstica que se propón é a hamburguesa de vitela con pan de berenxena. Este prato é un motivo estupendo para que, pasadas 48 horas, non me arrepinta do despiste da outra noite. Sábado na cociña. Consolareime soñando cunha choiva aventada.
