CANDO RUBÉN ERA ROBERT SMITH

Algunhas vidas privadas son vocacionais. Rubén vivía nunhas dimensións lendarias no Santiago no que os 80 que se despreguizaba da longa noite marcial. Daquela eu tiña 18 anos e horas para derrochar coma se botase Möet Chandon na bañeira, en plan Dennis Hopper con Natalie Wood. Regalaba o tempo a varios grupos de amigos. Fascinábame un deles, un colectivo no que todos eran maiores ca min e insolentemente máis modernos. Tamén compartían, entre eles, a homosexualidade. Sendo os máis vangardistas, rendían un culto desmedido e mesmo ridículo por Rubén. O obxecto do seu desexo moral e intelectual residía en Vigo, pero loubábano como se merendase decotío sobre a súa estrela da fama. Houbo unha semana na que anunciaron que faría aparición, citándoo coma se cita a Matt Dillon como O Rapaz da Moto en 'Rumble fish'. Houbo unha noite na que se produciu o advenemento nunha festa ampulosa e multitudinaria na que eu e máis a pontevedresa Eva conformabamos minoría sexual como únicos heteros. Rubén era un mozote pálido, vestía un abrigo longo negro levemente avultado polo van. Cardara o pelo como se pretendese iniciar unha vida ascendente e pintara femininamente os ollos e máis os beizos. Eu xa coñecía ese papel porque o encarnaba Robert Smith nos discos de The Cure. Presentáronmo e descatalogoume coa súa afabilidade. Falamos da Joy Division e de Siouxie and The Bansees, e doutras músicas da New Wave que nos achegaban. A casualidade reuniunos na illa de San Simón no 2006. Non me coñeceu. A vergoña detívome a un paso de saudalo. César Portela servíalle de anfitrión para percorrer o illote. El camiñaba á sombra do seu home, Boris Izaguirre.