salmon-t8572"QUE SENTIDO ten chegar do hospital e empezar a escribir unha novela despois de saber que che quedan semanas ou meses de vida?» A pregunta formúlaa o autor finlandés Reko Lundán, que se respondeu con ‘Semanas, meses’ (Faktoría K). Ese libro é un «diario cruzado» desenvolto xunto coa súa muller, Tina, no que elabora unha wikipedia dos sentimentos, fondas angustias e leves alegrías do seu remate. Sabe que lle queda pouco, pero mantén ese impulso de contar que describiu Hemingway meses antes de finar: «Á miña idade, sigo sorprendéndome coa eclosión repentina dos narcisos e as historias». A historia que lle agromou a Lundán é que lle diagnosticaron un cancro cerebral que o condeaba a morte sen recurso de casación nin clemencia gubernativa. Nesa altura, en 2006, gozaba de 37 anos e dúas fillas. O libro avanza cara ao pasado, como xeito de explicarse o inextricable ou quizáis de retrasar a caída ao baleiro escuro. Pero o propio escritor recoñece que «a doenza esíxeme máis cada día». Na vida hai obrigas para todo, mesmo para morrer. Non debe de ser doado aceptalo tan humildemente coma fixo Luis Buñuel segundo conta Jean-Claude Carrière en ‘Para matar el recuerdo’ (Lumen), un paseo breve pola amizade de ambos os dous. «Cada vez que marchaba dun lugar no que lle gustara vivir, Luis facía a súa despedida», relata. O director puido organizar a marcha e ir executándoa porque aceptara as súas últimas horas, pero Lundán non deixa de cuestionar: «Ao tempo que nos obrigan a pensar que o futuro está esnaquizado, temos que saber quen coida dos nenos, saber se hai comida no frigorífico, encher de gasolina o coche».