9 décembre 2011

NUNCA SORRÍO antes do mediodía. Teimo en manter a cara de desacougo cando menos ata que dan as doce. Amosar alegría de mañá faiseme inapropiado. Sorpréndeme, por iso, a ledicia de Pepe Seijo, coa corpo sempre armado para un saúdo entusiasta e acolledor. Atraveseino o outro día diante o antigo casino de Lugo, onde a ruleta xira agora a beneficio da roupa de Amancio. Sorriu, coma sempre. Reparou en dúas prótesis brancas en forma de tenis Adidas que me cubrían os pés e preguntoume se ía facer exercicio. Niso andaba, pero non llo contei... [Lire la suite]