ochs-michael-cotton-clubA Real Academia Galega volve acertar de cheo no Ano Pereiro. Vai pechar a celebración organizándolle unha homenaxe moi aquelada coa visión que o monfortino tiña da cultura: será o I Congreso Clandestino Lois Pereiro. A catro días de que comece non hai unha nota pública. Eu informeime grazas un debate moi interesante entre Marcos Calveiro e Xabier Cordal no Twitter (que, enganadamente, acabou co primeiro unfollando ao segundo). Malia ese erro, estou co que denuncia Calveiro e analiza moi acertadamente Iago Martínez (que tamén abre para todos nós unha xugosísima carta) Ambos os dous merecían participar nese congreso por razóns obvias, que, menos mal, conta co terceiro home de entre os que máis se ocuparon da figura homenaxada. Xabier Cordal, un articulista fondo e de expresión acertada polo que (eu si) sinto oceánica admiración (situado na discrepancia), aseguraba nun tweet: "a RAG foi este ano a que prendeu a mecha para popularizar Pereiro. Xa deixou de ser un autor de culto e iso é a boa nova". A ver se vai ser que agora lembro mal, pero teño entendido que o Comandante apretou os dentes cando lle quitaron adiante a candidatura de alguén máis novo, menos politizado e para moitos (eu non sei, que non milito) mellor poeta. Como ben explicita Calveiro, houbo unha masa de seareiros civís que moveu o nome e a obra de Pereiro por todo o país; a Academia estivo como e cando lle era obriga estar, pero nunca aventou a bufanda nin baleirou un bote de spray (quero pensar que non eran os académicos quen andaban coa plantilla polas paredes de Vigo adiante). Tampouco se lle pide outra cousa, a RAG é unha minúscula elite cultural máis preocupada da coquetería de 250px-Forbidque lle loza o loureiro ca da difusión da cultura nacional. De calquera xeito, Lois Pereiro segue sendo, afortunadamente, un autor de culto, porque o pobo xa ten as letras de Melendi como bo simulacro de poesía. Escribo isto porque neste país a única cultura popular que triunfa é a que nos vende Amancio Ortega, un magnate ao que todos levamos, antes ou despois, sobre a nosa pel e perto dos nosos corazóns a través da súa roupa. Comentaba antes que esta ignorancia do traballo de Calveiro e Martínez, e a subestimación da xeira de Xosé Manuel Pereiro é grave, pero quixera matizar que non se lle pode procurar malicia. El Progreso publica hoxe o anuncio dunha conferencia "del catedrático de Literatura del Instituto Masculino de Enseñanza Media, Jesús Alonso Montero, en el Círculo de las Artes de Lugo". A información é do 12 de decembro de 1961 e figura na sección de Hemeroteca. O nome ben o coñecemos todos na súa versión galega porque segue, en boa lóxica co seu labor investigador, participando en actos públicos. Con ese exemplo, e facendo aparte a Alonso Montero que nada ten que ver co asunto, quero dicir que neste país hai un círculo das artes, un colectivo de congresisto-conferenciantes-opinadores que permanece inmutado no seu núcleo. A consecuencia é que as ideas e as propostas non se anovan, e as estruturas da nosa cultura non avanzan. A mudanza transfírese aos contidos a tratar nos congresos, conferencias ou colaboracións que nos toca abonar colectivamente, pero poderíamos encher unha quiniela con pleno ao 15 cos nomes dos intervintes vitalicios. En Lugo, por poñer un exemplo, hai tres nomes omnipresentes. Levo 18 anos traballando como xornalista de Cultura nesta cidade (16 deles publicando libros a máis dun título por ano) e nunca se me tivo en conta para dar a miña opinión en foro público algún. Dado que non dei entrado neste club de poetas vivos, optei por irme dando de baixa de todos os colectivos culturais aos que pertencía entendendo que, se a ninguén lle parecía interesante o que podía apuntar, non estaba diposto a financiar voluntariamente que opinasen outros. Louis-Armstrong-001Outra cousa é que a Xunta, por vía impositiva, e a miña profesión me obriguen a facelo. Hai tempo que deixei de pertencer a Gálix e deime de baixa na Asociación de Escritores en Lingua Galega. O irónico e cruel é que a miña marcha lles preocupou tan nulamente que continúan enviándome toda caste de convites ao meu correo particular. Non tiven ocasión de abandoar o Pen Club porque o meu anunciado ingreso quedou no esquecemento ou na desidia, non sei. Aclaro que sigo sendo socio do Club Fluvial porque mando os cativos a natación e lles aprenden a manterse a frote que nindiola, algo ben importante para facer carreira neste sistema literario.