NEGAR A NEGACIÓN NEGADA

SLAVOJ ZIZEK denuncia en ‘El acoso de las fantasías’ (Siglo XXI) a retorta perversión de Stalin: non soamente prohibía criticalo, senón que prohibía que se explicitase esa prohibición. Tratábase de negar mesmo a negación para ofrecer unha ilusión de que a ditadura comunista consentía a disensión. Certamente a consentía, pero na estepa de Siberia. Sobre eses tempos, conta Yuri Trifonov en ‘A casa do embarcadeiro’ que había «un mundo no que transcorría unha vida totalmente distinta da vida da xente normal». Referíase á elite do partido, que vivía en A Casa do Embarcadeiro, onde a Nomenklatura gozaba non xa de privilexios, «senón de calquera cousas que se che puidera ocorrer», cóntalle Igor Karpinsky, un integrante desa elite, a David Remnick para‘La tumba de Lenin’, o Pulitzer que vén de publicar Debate. O risco desa clase alta encumiada grazas á fidelidade política e vergonzante era desaparecer unha noite porque Stalin te mirara como «traidor». Houbo quen superou décadas de silencio medroso, como o pai de Vladimir Kaminer. O fillo dedícalle un conto en ‘A discoteca rusa’ (Rinoceronte) onde lembra que, canda a democracia (ou iso tan semellante que agora apaña Putin), veu a delincuencia. Kaminer senior empezou por parapetar a casa, pero foron tales as medidas de seguridade que «a fortificación acabou sendo prisión». Marchou, logo, en 1990 a Berlín, onde xa vivía o fillo. O primeiro que enxeñou, aproveitando as vantaxes do capitalismo, foi localizar dous estancos nos que o mesmo tabaco se vendía a diferentes prezos. Durante meses viviu do beneficio que tiraba comprando no barato e vendendo no caro. A maiores, facía exercicio.