TIVEN DOUS FILLOS E UNHA CÁMARA DE VÍDEO

A XERACIÓN de pais na que me encastrou a lotaría biolóxica é a máis estúpida e sufrida dende a morte do ferrolán coa voz de vicetiple. Parafraseamos o dito popular e lacazán de ‘vive como digan os teus pais ata que teñas que vivir como din os teus fillos’. Durante todo o primeiro cuarto da miña vida, atendín aos requerimentos dos meus proxenitores a respecto das asistencias á misa, a breve paga semanal ou a cantidade de Fanta que podía beber tras compartila, por imperativo legal, dos meus azorados irmáns, que se multiplicaban en ocasións coma esa. Neste segundo cuarto, tras interromper o partido para publicidade, confiaba a gobernar traballos e horas. E houbo uns anos de goce e libre albedrío, contiguo sempre ao libertinaxe. Pero dei en concebir unha nena, un cativo e unha cámara de vídeo para gravarlles todo, que a orde dos factores non marca a importancia nin altera o produto. Nestes tempos de Nadal, padezo ese virus de tempada que son os festivais de natal. O cruel deses certames é que reparas en que a túa nai pretende alterarche a percepción da realidade cando proclama que os teus cativos son os máis guapos do colexio. Nestes mesmos días nos que procuramos o más aquilatado do corazón, colles a conciencia de que o fillo non achega o máis leve interese en aprender a letra da panxoliña, esa que sangraban tardes de ensaio e friaxe. O meu explicoumo: «xa canta o ordenador»