COLOR AZUL CASE MORGANÁTICA

A PARTIR DE certas idades é preferible que sexa inverno. Máis ca nada por porder disimular con roupa as molduras coas que o tempo e a gravidade van marcando a súa presenza. Son navalladas en forma de corazón de cando había bosques e o amor era una emoción prestixiada. Na mocidade acontece o contario, dámoslle un valor frívolo a amosar as grazas que nos concederon os xens. Valoramos o que temos proporcionalmente á envexa que xeramos nos outros. Ese defecto colectivo é o sal no conto sobre ‘'O traxe novo do emperador'’, cando o dignatario procesiona espido pola rúa maior. Son uns nenos resabiados quen sacan o veo do cinismo e a parvicie dos adultos. Hai institucións que perderon toda base práctica, polo que debían coidar a aura de encanto e secreto. Talvez, desglosar as contas e facelo no Día dos Inocentes, sexa resignarse a un destino que os engados do xenro soamente adiantaron. É cuestión de leucocitos. Se se consite aos fillos omitir a esixencia do sangue azul, renunciar ao brillo da nobreza e someterse á displicencia morganática, está incumprindo a cláusula fundamental do seu contrato. Hai profesións e distincións que teñen uns requerimentos. Aqueles que os saltan co pulo do corazón, debe asumir que non van caer no mesmo punto. As leis dos homes son incumpribres; as da natureza, non. Ao cabo,todo acaba baixando polo seu peso. É cousa de gravidade e de tempo.