UN SAÚDA A VALENTÍN GARCÍA (novo SXPL)
O CEREBRO dos políticos está conformado para priorizar a opinión pública. Cando toman unha decisión moldean os seus argumentos a xeito de enquisas, sondeos e escrutinios; aínda que despois se expliquen detallando motivos ben diferentes. Feijoo houbo de pensar nestes días marchados no secretario xeral de Política Lingüística (SXPL). Tanto debía de terlle a quen elexira en termos do balconada de San Caetano cara fóra. Calquera candidato había de acaer como outro piñeirista infiltrado para os motivados galeguistas -que non votan Partido Popular- e non debía ceder ás gavelas glorilaguianas -por sufraxios que lle dean- nun cargo dun peso simbólico que o situaría irreversiblemente na radicalidade antinómica ao idioma propio do país. Achegouse así á Estrada, optando por un profesional sólido e de implicación política suavemente municipal como é Valentín García Gómez. A maiores, licenciouse en filoloxía galega, e encadeou cargos en normalización e dinamización lingüística, mesmo algún de ámbito nacional. Vai ao pé dunha década que coñezo a Valentín, un home de trato agarimoso, deses que che estreitan a man sen despistarse de sorrir e posúen o instinto para formatear o lugar que ocupan logo de entraren nun espazo pechado. Foron varias as ocasións nas que puiden gozar na Estrada da súa eficacia discreta na organización de certames como o Reimóndez Portela de xornalismo ou o García Barros de novela -que, neste segundo caso, o sitúa nun bo entendimento con Galaxia-. Soamente agardo que non lle abran un foxo atravesado na fe no camiño que andou.