29 janvier 2012

O meu pai cociñaba pedras. Rara era a fin de semana da democracia na que non prendía o forno para preparar uns minerais. Daquela, botaba toda a tarde supervisando tempos e temperaturas, nun protocolo que ía anotando nun dietario con tapas de cartón beige e unha espiral de arame no lombo. A súa letra era cativa e negra, como o ronsel das formigas. Mireino tantas veces pechado na cociña da casa concentrado nesa xeira que non me impacta toda esa fame experimentadora que teñen os cociñeiros da tecnogastronomía, malia que me resulta... [Lire la suite]