A MAN DE JOYCE

Durmo tan pouco e tan densamente que acordo sentíndome como se me bañase nunha xelatina quente dotada da particular propiedade de erguerme suavemente cara a superficie do colchón. Todos as mañanciñas do ano a miña conciencia ponse en contacto coa vida por volta das sete da mañá. Sería ousado que afirmase, como Hemingway, que vin todos os amenceres da miña vida, pero si vin case que todos dende que hai dez anos naceu Sara. Esta noite, ás catro e pico, foi Antón quen me espertou porque a el o espertara un pesadelo. Sufrín un pesadelo por neno interposto. Nestas tesituras, logo recupero o sono, pero non aconteceu na madrugada pasada. Erguínme para ler na sala a terceira parte do Diario de inverno (Galaxia) que me restaba. A caloriña da calefacción aínda deixara un retén de garda na casa, polo que unha bata, uns calcetíns e un par de laranxas doces situáronme na disposición máis feliz. Entre as páxinas que ía pasando, descubrín unha par que me fixo rir porque Paul Auster se refuxia no ton emocional de confianza que creou para confesar que, como me acontece a min, rouca e, como me acontece a min, é completamente inconsciente. O escritor apunta que os seus ruxidos oníricos espertan á muller, polo que ela lle pide que se dea a volta; se segue roucando, mételle un empuxonciño comedido. A min acontéceme o mesmo, ou iso di a miña muller, porque eu padezo dunha favorecedora amnesia noturna. Hai un dez por cento das oportunidades, prosigue Auster, en que ningunha axitación funciona. Entón ela (a súa ela e a miña ela) dálle un empuxón contumaz e definitivo para que se erga. Daquela, Auster, eu tamén, aproveita o insomnio inesperado para ler. Reconfortoume pensar en que un escritor internacional tamén padece os desvelos noturnos que sufrimos, indolosamente, os escritores galegos. Acordei daquela da anécdota sobre James Joyce que lle lera unhas ducias de páxinas atrás. O irlandés estaba en París, andados os 20, cando unha señora lle pediu estreitar "a man coa que se escribiu o Ulysses". Joyce ergueu a man dereita para exhibila e espetoulle: "Permítame que lle lembre que esta man fixo moitas outras cousas". Non se nos achega outra indicación, pero coñecendo a súa inclinación polo explícito, podemos imaxinar que se refería a cousas ben desagradables.

photo: Hands of James Joyce (Paris, 1938). Gisèle Freund

Comments

[jaureguizar]

Para mín é unha honra ter algo en común con Auster, aínda que sexa unha cuestión de rouquidos ;-)

Sobre o castelán, o Cabaret, como casa para refuxiados da Primeira Guerra Mundial, aceptamos todos os idiomas. Eu son vasco e son incapaz de escribir máis de tres ou cuatro frases ;-)De todos os xeitos, hai que animarse. Eu cando empecei co galego escribía a tres grallas por monosílabo de media

[Manuel Bustabad]

Qué buena anécdota -esa última- que nos acerca un poco al mito y lo humaniza. Realmente era explícito. De todas maneras seguro que muchas de las cosas hechas eran agradables también (al menos para él) ;-).



También os humanizan a Auster y a ti vuestro común comportamiento, claro. Benditas las vigilias de los escritores :-)



Disculpa que comente en castellano -siendo gallego-, pero no escribo con la corrección mínima necesaria.



Apertas



Manuel Bustabad