UNS GALOS QUE SE PROGRAMAN

O ÚNICO QUE botaba en falla cando marchei estudar a Santiago eran os ruídos da natureza. Todas as mañás que vivira ata aquel setembro dos 18 anos acordara con berros de galo, ladridos e chíos de paxaros. No barrio, os gatos encargábanse da patrulla e de miañar polas noites. Os grilos adormecíanme de verán. En Compostela, o máis salvaxe que sentía no cuarto da pensión, en San Roque, eran o ruxido fero dos coches termando das ansias no semáforo; o renxer avellentado dos autobuses e as bromas dos nenos entrando no colexio contiguo. Aínda se me fixo traballo aprender a rexirme pola orde humana, polos espertadores mecánicos e pola banda sonora de metais e persoas apresadas na escaseza do tempo. Cústame, logo, recoñecer ese Ribadeo no que unha asociación se queixa de que un galo cante «dende as cinco da mañá» no centro da vila. Semella que esa alteración e sometimento que causamos na natureza tivese chegado ao punto de posibilitarnos que programemos os galos como se fosen a calefacción e lles mandamos que soen a partires das sete da mañá. Hemingway foi feliz en África, tanto que mesmo, tras o accidente aéreo no que a prensa o certificou morto, advertiu de que a súa sorte «goza de boa saúde». Pero nunca lle perdoou a Occidente que apaciguase o salvaxismo africano. «Logo de chegar a un continente, este envellece. Os países estráganse, o mesmo que os habitantes», denunciou.

photo: Carnival(Pamplona-Iruña, 1972) Josef Koudekla