UN CENCERRO COLOCADO AXEITADAMENTE

O PAI DUN AMIGO meu facía viaxes periódicas entre Ribadeo e Madrid con tal cruel acoso da desdita que inevitablemente se lle apuntaba un veciño. O desagradable para el non era que non o aturase -que tamén- senón que, pasado Meira, o acompañante desmaiaba o seu ánimo ata caer nun sono fondo que o botaba a roucar sen misericordia auditiva. O pai do meu amigo acabou tan cheo que mercou un cencerro e atouno ao asideiro que tiña o coche sobre a ventá do copiloto. Na terceira volta, logrou gozar dunha prácida soedade nas viaxes. Algo paralelo contan George e Weedon Grossmith en ‘El diario de un don nadie’ (Nórdica), unha novela por entregas que os irmáns foron publicando na revista Punch entre 1888 e 1889. O libro está protagonizado por Charles Pooter, empregado na City, que vai anotando no seu dietario as anécdotas que lle acontecen arredor da súa nova casa, Os Loureiros, a tópica vivenda unifamiliar londinense con xardín e criada. O texto avanza en escenas humorísticas de lectura levadeira que o poñen en relación con Club Pickwick de Dickens. O cencerro de Charles Pooter vén sendo un limpabarros no que van enganchando os pantalóns de todo canto visitante pasa pola casa, sexa o leiteiro ou un coadxutor. O primeiro é un cheas que non deixa de amolalo, pero o segundo permítelle cumprir «a honra» de pasar o cepillo na misa. O protagonista decide, tras a visita catastrófica do coadxutor, cambiar o limpador de lama, pero cada chegada do leiteiro anímao a mantelo. É un bebedelas que lle fai unha visita diaria para abroncalo e outra para desculparse. Resolve que tanta intromisión rebaixa a Os Loureiros na condición de fogar.

Photo: Miles Davis in a backstage.