MARINA CASTAÑO E O CAZADOR DE RINOCERONTES

O de Pacocascos-Griñán paréceme fabuloso; que a esquerda española camiñe pola habitación sen sonda pola habitación, caralludo; pero o tremor informativo desta finde publicouno Telva, que vén sendo o Reader's Digest de toda conservadora enganchada no bucle de saia plisada e as escalas harmónicas nos pianos de Paloma O'Shea. Nas súas páxinas, Marina Castaño confésasenos a todas en modo Vera Nabokov, coa primavera agromando en margaridas no xardín e, na mesa, uns cupcakes para compensar a frivolidade do café con xelo. Marina fálanos en coloquial, cunha alegría inesperada e xenerosa no uso da coma. Vén manifestar que o seu home liberaba a esgalla, que non se pode ser egoísta co talento; pero o seu ford cabriolet foi o derradeiro no que montou. E así ata o final, partindo daquel principio co cazador de rinocerontes padecendo unha implosión emocional que o mudou en entusiasta cultivador de magnolias. Nunca máis audaz punto de xiro cinematográfico mirei. Ao cabo, ela non casara con un home, senón con un da súa mesma idade e outro 42 anos maior. E houbo que amar a potas cheas para convencer a ambos os dous das bondades de ficar sempre, coma un porcoteixo cego, onda unha única e cativa muller. Ela defende que o conseguiu, polo que agora trata de convencernos a todos de que o físico do padronés era traballo de atrezzo para agochar o referente espiritual de Rocco Sigfredi, por unha banda, e, por outra, de que a súa experiencia picando discos de Umberto Tozzi foina graduando no ritual que precisaba para conducir un corazón durmido pola senda de Dante Alighieri. Con parecerme desinhibido que Marina Castaño nos sinale a amantes do seu difunto, nunca pode superar en sarcasmo esoutro capítulo neste último número de Telva, onde Pacocamps amosa unha e outra volta a hixiene do seu cursus honorum, fachendeando de que non hai mancha que non abaste o xabón.

photo: British Museum. 1954. Marc Riboud