A PESADEZ DA HOMBRÍA

A única vez que vin a Terenci Moix foi nunha entrega do Planeta, en Barcelona. Bicaba meixelas, collía mans que lle ía achegando o azar e non renunciaba de sorrir, coma se levase micropublicidade de Colgate en cada dente. Nada lle lin porque, para min -como para el- Cleopatra e Marco Antonio sempre terán as apariencias cinematográficas de Elizabeth Taylor e Richard Burton. Si me atrae o personaxe e poderei profundar máis na súa carne trémula con El tiempo es un sueño pop (RBA), de Juan Bonilla, unha estupenda definición do que representaba intentar ser Truman Capote na España mofosa que camiñaba cara ao sol. Franco obrigou a pagar a toda unha sociedade triste a puntería exquisita dun marroquí, polo que nin se contemplaba a homosexualidade alén unha escura perturbación voluptiva. Poida que nese caldo de cultivo lle nacera a Blanco Amor a continua pulsión por requerir prostitutas. Hai unha carta na que revela que se citara en Barcelona -"a única cidade española que me interesa"- cun sobriño que botara dous meses embarcado na abstinencia. Suxeriulle buscar unha coira para "liberar la pesadez de la hombría", aínda que el rexeitou a proposta. As fulanas abundan tanto en 'A esmorga' que Cidrán devece probar cunha muller fóra do gremio. Craig Patterson vén de ofrecernos a versión íntegra da novela, coa montaxe do director anterior á censura, en inglés ('On a bender', Planet Books). O protagonista, Cidrán, percorre Ourense xunto co Bocas e o Milhomes nun par de días, o dobre de tempo que deambula Stephen Dedalus por Dublin. Os personaxes dunha obra e doutra tratan de agocharse das correccións que lles indicaría a moral católica. O propio Joyce fai referencia ao poeta William Blake cando defende a Irlanda dominada baixo a consideración de que "o berro da prostituta tecerá a mortalla da vella Inglaterra". Confiaban na ordinariez desas mulleres para dobregar a soberbia inglesa máis ca nos políticos e no exército.

Photo:
Everyday in soviet life. Vladimir Sokolaiev