mercredi 25 avril 2012
A PESADEZ DA HOMBRÍA
A única vez que vin a Terenci Moix foi nunha entrega do Planeta, en Barcelona. Bicaba meixelas, collía mans que lle ía achegando o azar e non renunciaba de sorrir, coma se levase micropublicidade de Colgate en cada dente. Nada lle lin porque, para min -como para el- Cleopatra e Marco Antonio sempre terán as apariencias cinematográficas de Elizabeth Taylor e Richard Burton. Si me atrae o personaxe e poderei profundar máis na súa carne trémula con El tiempo es un sueño pop (RBA), de Juan Bonilla, unha estupenda definición do que... [Lire la suite]