OS HOMES QUE NON AMABAN OS CATALÁNS

Cando estou en Barcelona, leo La Vanguardia. Cando non estou en Barcelona, que vén sumando 361 días cada ano, leo La Vanguardia. La Vanguardia, como todos os diarios ben estruturados, ben escritos e ben amenos, hai que lela en papel; pero non sempre a dou atopado. Aínda que soamente sexa por La Contra, paga pena. Hai un par de semanas estiven en Barcelona, botando uns días en L'Eixample, un barrio limpio, de rúas anchas e arboradas, con negocios sofisticados tanto de hostalería como de complementos de roupa, deseño ou libros -dediquen tres ou catro horas a La Central, rúa Mallorca!!!-. (Vou abandonar esta vía de presumir da viaxe, que xa parezo César Antonio Molina no Culturas de La Voz). Camiñando polas mazás cadradas ao redor da miña residencia miraba para o ceo asalitrado e vía un aire estelado. En La Vanguardia sopraba a tramuntana que cheiraba a rauxa entre os seus colaboradores e entre os políticos sobre os que informaban. A pregunta, unha vez limpada cun coitelo a gordura metafórica e de citas, era: "A que estamos estamos agardando para marchar?" Aínda onte volvín lerllo a Fransesc-Marc Álvaro a respecto dunha pavuxada de Cristóbal Montoro, a quen eu teño por un dos membros intelixentes do Goberno español -algo que non está de máis nun executivo cun ministro de Industria procedente das afumantes factorías canarias-, ainda que recoñezo que saber de economía non é correlativo de comprender o concepto de nación. O artiguista explicáballe pacientemente que nación non é unha categoría mensurable. O ministro debeu de aprenderse Baudelaire -"Todos os relatos debían discorrer nunha única dirección: o movimento de avance, de progreso imparable"-, pero debería saber que os de Convergencia escriben os seus discursos nas marxes en branco de La Vanguardia e, a máis a máis, que os seus parlamentarios teñen a F.M. Álvaro de favorito nos RSS. Hai unha sensación amarga en Cataluña que está alentando a unha maioría da poboación a unha segregación de España, cando ata hai pouco, os cataláns defenderían a ferro o seu ser nacional, pero eran conscientes do inmenso mercado que debían atender ao oeste de Riba-Roja d'Ebre. Claro que a Montoro, como a moitos outros iluminados que confunden unha delimitación de fronteiras nun tempo histórico determinado cunha patria, e que lles entra unha risa frouxa cando senten falar doutras nacións dentro da súa, lle sobran resumes de prensa de Madrid. Os xornalistas madrileños, coma os políticos madrileños -deus os cría e eles se xuntan nos bares-, camiñan pola Castellana sobrados de paternalismo e a permanente actitude didáctica a respecto do posible e o conveniente. Cataluña é o suxeito favorito de reprimenda, nun masoquismo complicado de explicar. Cataluña hoxendía é un país artificial no senso de que, entre outros moitas trazas identitarias, comparte a sensación de ser rexitado en España, e iso está conformando o sentimento nacional tanxible por riba da lingua ou da economía. Os cataláns xa están por concretar iso que tanta mofa fai exhibir a Montoro; os vascos -máis comedidos agora polo necrofilia aínda quente de ETA- irán detrás; en Galicia non damos arrincado e actuaremos coa espoleta retardada unhas décadas. España amosa mostras de cansanzo como concepto colectivo. Será que todos os países son artificias.

 Photo:  Borotra at the net. La Croix Catalan Stadium in Paris, 25th April 1924. L'Equipe