UNHA BIBLIA SOBRE A QUE SENTAR NA ESTRADA

O que si fixen moito é ler a Biblia. De atrás para adiante nun par de voltas, pero por fascículos e deténdome nas esceas máis espectaculares moitas máis. Daquela, de neno, estaba convencido de que as Sagradas Escrituras eran coma os puntos de Spar que pegaba a miña nai no álbum para que cambialos por unha cafeteira italiana ou unha batidora. A máis lecturas, máis posibilidades de salvación. Arder no Inferno era unha desgraza que Hollywood me presentaba coma terrible coas súas películas sobre a Inquisición española. Sor Rosario, unha monxa do colexio á que envexaba porque un dente de ouro brillaba no seu maxilar inferior, botouse unha mañá de Sexto a revelarnos a Verdade con palabras científicas. Contounos as sete pragas de Exipto coa certeza lóxica que aplica Ángel Carracedo no ADN. Varreume coa fe toda, malia que a súa pretensión era que continuasemos crendo despois de deconstruírnos o sistema mítico que nos enganchara emocionalmente. Cándida. Empecei a sentirme orfo, coma Luar sen Gayoso, coma Ourense sen o seu Baltar de cabeceira. O ceo protector de Paul Bowles estaba enladrillado. Quen o desenladrillaría? Atravesei uns anos de adolescencia e perplexidade. Cando a angustia medraba ata un nivel preocupante coma se fose unha enxurrada que ameazase con rebentar o encoro dos Peares, acordaba de Jack Kerouac, do seu 'No camiño' -Walter Salles presentou onte a versión para cine en Cannes-. Kerouac na miña vila, en Ribadeo, chamábase Yuma. Yuma era o derradeiro hippie, pechaba o círculo beatnik de Estados Unidos no norte de Galicia, estranamente. De cando en vez desaparecía de Ribadeo. Volvía pasados uns meses contando unha historia fascinante. Lémbroo arestora narrando como chegara á Moncloa preguntando por Leopoldo Calvo-Sotelo. Saíu do pazo presidencial ben ceado e con dúas camisas limpas e almidonadas para mudarse. Se desesperaba, concentrábame en Yuma -en Kerouac, logo-, en que podería botarme ao camiño cunha bolsa azul de Adidas. O escritor norteamericano recolle nese libro a conversa cun recluso dunha prisión federal. O delincuente faláballe da cela de reclusión. "Déronme unha Biblia para que lese, pero eu sentaba nela porque non tiña outra cousa. Un día descubríronme e cambiaron a Biblia que me entregaran por unha moito máis cativa. Como non me daba sentado nela, lina. Estaba chea de barrabasadas".

Photo: Modgirl. Kristine Sibley

Comments

[jaureguizar]

Coa boca aberta estou eu, polo comentario. O artigo é unha improvisación da medianoite de onte. Moitísimas grazas

[Daniel]

Gracias por darme o placer de ler coa boca aberta, enchido de satisfación este excelente artigo