37 ANOS, 37 CAIXAS

Comecei a escribir a miña biografía en 2002. O meu pai viña de chamarme por teléfono. A súa voz chegábame derrotada e áspera, recendía a morte no sentido agarimoso de descanso. El nunca chamaba a ningún dos seus cinco fillos porque respondía ao modelo do seu tempo: as relacións intrafamiliares eran algo asignado ás mulleres. Tampouco é que se despreocupase. Logo de que a miña nai colgase o teléfono requeríalle as novas. Aquela noite marcara no supletorio porque eu cambiaba de piso. Quería saber os detalles da mudanza, o xeito no que a muller e máis eu nos apañáramos para empaquetar todo. Expliqueille que metera 37 anos da miña vida, os que sumaba daquela, en 37 caixas. Rematada a conversa, eu non daba durmido pola tensión de romper e perder o menor número de cousas posible do meu pasado. Empecei a escribir asuntos da miña acordanza, que diría Ramón Piñeiro. Daquela cadroume ler ¿De qué hablamos cuando hablamos de amor?’ (Anagrama), de Raymond Carver, un espazo de seguridade ao que regreso cada vez que esquezo de escribir ao xeito. Ao deitarme, collín o libro impoñendo vontade sobre esgotamento. ‘La tercera de las cosas que acabaron con mi padre’ era o relato. E os tres folios que redactara con divertidísimas anécdotas da miña infancia remataron engurrados na papeleira. Por iso me deslumbrou ‘Unha derradeira propina’, o conto incluído en ‘Hotel Cidade Sur’ (Galaxia). Non é Carver nin sequera a súa muller Tess Galagher co seu impresionante ‘El amante de los caballos’ (Anagrama). É Xerardo Quintiá, pero se o les cos ollos pechados soa a Carver.

Photo: A promising venture (1936). Noel Vicentini