CATRO GATOS, OITO DÍAS

PENSABA QUE a poboación de Lugo estaba formada por veciños e imputados, pero non. Hai unhas semanas que escoito bradar contra toda unha raza: os veciños do centro. O malo é que carecen de rasgos exteriores que permitan identificalos. Esta especie perigosa é depredadora das festas San Froilán. Vivo nun sitio relativamente céntrico, pero coincido no enfado contra os «catro gatos» que se negan a aturar «oito días» de barracas festeiras. O San Froilán son unhas festas de fonda raigame emocional. Lémbranme a infancia. Cando entro no portal, debo saltar para non pisar os bolsos de Tous na beirrúa como saltaba de laxe en laxe para non pisar barro cando entraba na casa de neno. Se pretendo saír traballar en coche, debo pedir que me aparten unha furgoneta do vado, como cando un veciño atrancaba o tractor diante da nosa cancela. Sempre que a rúa non estea inaccesible, claro. Nas noites do meu barrio sempre había gatos miañando. Escoitar electrolatino vomitado por coches tuneados coas portas abertas lévame de volta a ese tempo. De mañá era os paxaros os que piaban para que espertase, pero ben os substitúen o estrondo duns rapaces que baleiran cubos grandes con ducias de botellas no contedor de orgánicos ás seis da mañá. Nas festas deste ano mesmo convidamos personaxes coma Nico. Prestáballe subir aos zapatos de tacón da nai, pintarse con rimel e facer play back coas cancións glamrock, coma Mario Vaquerizo.

Photo: Place de la Republique (París, 1950) Izis Bidermanas